به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، برخلاف جسم سلولی کوچک نورون ها، آن ها آکسون های طویلی دارند که از نخاع گسترده شده و گاها در انسان بیش از یک و نیم فوت طول دارند. در این میان، آکسون ها با سایر سلول های ارتباطات متعددی برقرار می کنند و موجب انتقال سیگنال برای پاسخ دهی به محرک ها می شوند. اگر در این میان اتفاقی برای آکسون بیافتد و موجب آسیب دیدگی آن شود، این آکسون ها توانایی خود ترمیمی محدودی دارند و این معضلی است که اکثر محققین در صدد رفع آن هستند. در این مطالعه محققین از یک تکنیک تصویربرداری ویژه برای دیدن مستقیم طناب نخاعی در مدل های موشی زنده استفاده کردند.  با استفاده از این روش، محققین توانستند به طور سیستمیک اثرات جایگاه آسیب آکسونی را روی دژنراسیون و ترمیم شاخه آسیب دیده ارزیابی کنند. جایگاه های آسیبی که آن ها مورد مقایسه قرار دادند دقیقا قبل از شروع شاخه اصلی آکسون و بلافاصله بعد از آن بود. محققین دریافتند که آسیب اصلی آکسون قبل از شروع شاخه اصلی آن در 87 درصد موارد منجر به ترمیم می شود و این آمار برای حالت دیگر 12 درصد بود. این ترمیم به صورت طویل تر شدن آکسون اتفاق افتاد.

این محققین تصور می کنند که اگر آسیب آکسونی به طریقی اتفاق بیافتد که هنوز تا حدی ارتباط باقی مانده باشد و هنوز سیگنال را منتقل کند، نورون می تواند تثبیت شود اما انرژی بیشتری برای ترمیم طول آکسون ندارد. از طرف دیگر، اگر هر دو شاخه یک آکسون قطع شوند، دیگر ارتباط یا خروجی باقی نمی ماند. در این حالت، نورون  می تواند انرژی را بهینه سازی کند و ترمیم را از سر گیرد و به نظر می رسد که این حالتی است که اغلب در مورد سیستم عصبی مرکزی پستانداران اتفاق می افتد. این مطالعه درکی جدیدو بسیار پایه ای از رفتار نورونی ارائه می دهد که می تواند در ایجاد روش های درمانی جدید برای آسیب های نخاعی در نظر گرفته شود.

پایان مطلب/