به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سرطان های سینه ای که بیان ژن CK5 در آن ها زیاد است کمتر قابل پیش بینی می باشند. این سلول های که بیش تر خاصیت سلول های بنیادی را دارند، معمولا قابل درمان نیستند و حتی ممکن است سرطان را شدید تر نمایند. تحقیقات سابق  نشان دادند که رتینوئیک اسید (ماده ای شیمیایی که از شکستن ویتامین A  حاصل می شود) باعث از بین رفتن سلول های سرطانی CK5 + می باشند اما این موضوع در کارآزمایی بالینی ثابت نشده است. به تازگی گزارش از مطالعه ای در مرکز تحقیقات سرطان  دانشگاه Colorado منتشر شد که دلیل این عدم تطابق را توضیح داده است و راه حل های خوبی را برای استفاده از رتینوئیک اسید برای درمان سرطان سینه پیشنهاد نموده است. از آنجاییکه بیمار مبتلا به سرطان سینه، زمانی مراجعه می نماید که بسیاری از درمان ها بروی آن انجام شده است، درنتیجه به درمان با رتینوئیک اسید مقاوم شده است. احتمالا در بسیاری از مطالعات از اسید رتینوئیک در شرایطی استفاده می شود و درمان آن نیز موثر واقع می شود که به عنوان اولین درمان از این ماده استفاده شود. در این صورت مقاومت به آن کاهش می یابد و درمان ساده تر خواهد بود.

مجموعه یافته ها در زمینه ی هورمون های استروژن و پروژسترون می باشد. محققان  در آزمایشگاه مرکز یافته های سرطان CU دریافتند که هورمون پروژسترون به افزایش سلول های سرطانی CK5+ کمک می کند و رتینوئیک اسید مانع از تاثیر  پروژسترون بر تعداد سلول های CK5+ می شوند. این مطالعه در سطح مطالعات سلولی و نیز در مدل موشی انجام گرفته است اما در بدن انسان نتیجه به این صورت نمی باشد. مطالعاتی که قبل از این مطالعه در همان مرکز تحقیقات بوسیله ی محققان دیگری انجام شده بود بیان کرد که درمان سرطان سینه با داروهای ضد استروژن مانند tamoxifen و یا داروهای ضد آروماتیکی ( آروماتیک ها تعداد سلول های CK5+ را افزایش می دهد) می تواند انجام شود. در کل، متاسفانه درمان ضد استروئیدی ممکن است سلول های وابسته به استروژن را از بین ببرد اما به قیمت جابه جا کردن و به جای دیگر فرستادن سلول های CK5+ می شود. درواقع CK+ نه تنها باعث مقاومت در سلول های سرطانی می شود بلکه به این مقاومت نیز کمک می کند.

در این مطالعه، زمانیکه محققان از shRNA برای از بین بردن CK5 استفاده نمودند هیچ رشدی در سلول های پاسخ دهنده ی مثبت به پروژسترون ندیدند. درواقع CK5 در توانایی پروژسترون برای تبدیل سلول تمایز یافته به تمایز نیافته نقش مهمی دارد. هنگامی که پروژسترون به سلول های سرطانی اضافه می شود میزان CK5 شروع به زیاد شدن می کند.

معمولا، گیرنده های پروژسترون نزدیک به CK5  می باشد وقتی DNA برای رونویسی از یکی از این ژن ها باز می شود، از ژن دیگر نیز رونویسی صورت می گیرد. محل رسپتورهای پروژسترون و کوفاکتورهای آن جلوی ژن CK5 قرار دارد. گیرنده های رتینویک اسید یکی از این کوفاکتورها می باشد. هنگامی که رتینوئیک اسید در محیط وجود داشته باشد، به گیرنده اش متصل شده و مانع از اتصال این کوفاکتور (گیرنده) به کمپلکس آنزیمی برای رونویسی از DNA در نواحی پروژسترون و CK5 می شود. محققان زمانیکه از داروی retinoid fenretinide استفاده نمودند اثری مشابه اثر درمان ضد استروژنی را در مدل موشی مشاهده نمودند. اما سوال اینجاست که در کارآزمایی های بالینی چه اتفاقی رخ می دهد که ما نتایج مشابه را مشاهده نمی نماییم؟ً

این تضاد به دلیل این موضوع است که، درمان با رتینوئید به طور همزمان با درمان های ضد استروژن ممکن است کوفاکتور های گیرنده پروژسترون را از محل  های اثر خود دور کند و توان باز کردن DNA را در محل CK5 از بین ببرد و در نهایت مانع از تولید سلول های CK5+ شود. و باعث از بین رفتن سلول های سرطانی می شود.

پایان مطلب/