به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، برای برطرف کردن این کمبود، محققین راکفلر و MIT راه جدیدی را برای مهندسی بافت کبدی با سازماندهی کردن زیرواحدهای کوچکی که حاوی سه نوع سلول قالب گیری شده درون داربست های زیست تخریب پذیر هستند، ارائه کرده اند. در این مطالعه که با موش های مدل شده برای آسیب کبدی صورت گرفت، محققین دریافتند که پیوند این داربست حاوی سلول به درون شکم، موجب می شود که این ساختارهای کوچک تا 50 برابر اندازه شان افزایش یابد و عملکردی شبیه بافت کبدی طبیعی نیز داشته باشند. این کبدهای مهندسی شده دارای اندازه و شکلی مانند لنزهای تماسی هستند و قابلیت پیوند به شکم موش را نیز دارا هستند. در این کبدها، سلول های کبدی می توانند با سیستم گردش خون موش ارتباط برقرار کنند و منابع خونی لازم برای بقای بیشتر سلول ها را تضمین کنند و در نتیجه عملکردهای کبدی طبیعی را انجام دهند. این بافت های کبدی مهندسی شده شامل سه نوع سلول هپاتوسیت، فیبروبلاست و سلول های اندوتلیالی هستند که درون فیبرین قالب گیری شده اند. با ایمپلنت شدن این سازه ها درون موش، آن ها سیگنال های بازسازی کننده که شامل فاکتورهای رشد، آنزیم و سایر مولکول ها است را از محیط پیرامون شان دریافت می کنند. همان طور که گفته شد با دریافت این سیگنال ها، این سازه ها اندازه ای چند برابر پیدا کرده و قادرند بسیاری از عملکردهای بافت کبدی را به انجام برسانند. این کبدهای مهندسی شده می توانند به میلیون ها انسانی که از بیماری های کبدی مزمن رنج می برند کمک کنند و کیفیت لازم برای پیوند را نیز دارا هستند.

پایان مطلب/