به گزارش بنیان به نقل از stem-cells-news، لوسمی میلوئیدی حاد (AML) به عنوان رایج ترین نوع سرطان لوسمی حاد در میان بزرگسالان می باشد، در این نوع سرطان سلول های خونی از داخل مغز استخوان خارج شده و به گردش خون وارد می شوند. در نتیجه باعث بی اثر شدن شیمی درمانی بر روی سلول های سرطانی می شوند. داروهایی که مانع از نفوذپذیری مغز استخوان می شوند باعث افزایش تاثیر شیمی درمانی در موش ها و انسان نیز می شوند و یک ترکیب درمانی جدید و کاربردی را برای درمان لوسمی حاد ارائه می دهد. سرطان باعث آسیب به دیواره ی رگ های خونی ای می شود که مسئول انتقال اکسیژن، مواد غذایی و داروهای شیمی درمانی می باشند. در انگلستان سالیانه 2600 نفر مبتلا به AML تشخیص داده می شوند که اغلب بیش از 65 سال سن دارند. احتمال وقوع این سرطان با افزایش سن افزایش می یابد. این نوع سرطان دارای خاصیت تهاجمی است. کمتر از یک چهارم بیماران پنج سال پس از تشخیص زنده می مانند. مقاومت به شیمی درمانی و عودکردن از مهمترین مشکلات روند درمان این بیماری می باشند.

برای دانستن چگونگی تاثیر AML بر روی مغز استخوان، محققان مغز استخوان بیمار مبتلا به AML را به موش تزریق نمودند. سپس با استفاده از میکروسکوپ فاز متضاد این مغز استخوان را با مغز استخوان موش سالم مقایسه نمودند  این میکروسکوپ امکان مطالعه ی روند زیستی سلول را در نمونه ی زنده فراهم می آورد. آن ها دریافتند رنگ فلورسانس که در ابتدا تزریق نموده بودند از مغز استخوان به سمت رگ های خونی در نمونه ی موش مبتلا به AML ترشح می نماید اما در موش سالم به این صورت نمی باشد. سپس تیم تحقیقاتی بر آن شدند تا دلیل نفوذپذیری مغز استخوان به سوی رگ خونی را پس از وارد نمودن مولکول های تغییر یافته در رده ی سلولی کشت شده بیابند. آن ها هم چنین دانستند باید کمبود اکسیژن را در این موش ها با موش های سالم مقایسه نمایند زیرا مصرف اکسیژن سلول های AML در اطراف بافت زیاد است. هم چنین مقدار محصولات اکسید نیتریک نیز در خونشان افزایش می یابد. اکسید نیتریک مولکولی است که در هنگام کاهش اکسیژن افزایش می یابد. بدلیل این که NO یک آزاد کننده ی انقباضات عضلانی است، تیم تحقیقاتی گمان کردند که می تواند بوسیله ی از بین بردن اتصالات محکم، عاملی برای نفوذپذیری مغز استخوان نیز باشد و باعث می شود سلول های خونی از میان شکاف ها عبور نمایند. با استفاده از دارو تولید محصولات حاصل از NO را محدود نمودند. سپس دوباره مغز استخوان و رگ خونی را در موش های مبتلا به  AML بررسی نمودند. محققان مسدود کننده ی NO را در ترکیب با داروهای شیمی درمانی استفاده نمودند تا سرعت پیشرفت لوسمی را کاهش دهند و مشاهده نمودند روند درمان در این موش ها سریع تر از موش هایی می باشد که به تنهایی داروی شیمی درمانی دریافت نموده اند.

زمانی که رگ های خونی نفوذپذیر می شوند، جریان خون مغز استخوان نامنظم می شود و سلول های لوسمی می توانند به راحتی محلی را برای مخفی شدن و فرار کردن از داروهای شیمی درمانی بیابند. رگ های نفوذپذیر هم چنین از رسیدن اکسیژن به قسمت هایی از مغز استخوان که در تولید محصولات NO و ایجاد نفوذپذیری شرکت دارند، جلوگیری می نمایند.

هنگامی که در کنار مسدود کننده های NO، جریان خون نرمال از سرگرفته شد، محققان مطمئن بودند که مواد شیمی درماتی به سلول های لوسمی می رسد؛ در نتیجه درمان به درستی انجام خواهد گرفت. تیم تحقیقاتی هم چنین دریافتند که مسدود کننده های NO تعداد سلول های بنیادی در مغز استخوان  را افزایش می دهد. این دستاورد می تواند باعث افزایش روند درمان شود. محققان همچنین یافتند که نمونه های حاصل از نمونه گیری مغز استخوان در بیماران مبتلا به AML دارای مقادیر بیشتری NO نسبت به افراد سالم می باشد و ناموفق بودن در کاهش NO ارتباط مستقیمی با ناموفق بودن شیمی درمانی دارد.

یافته های محققان در این مطالعه حاکی از آن است که می توان چگونگی پاسخ دهی بیماران مبتلا به AML  به عوامل شیمی درمانی را تخمین زد. محققان در مرحله ی بعدی تحقیق، نتایج حاصل از مطالعه را در سطح کارآزمایی بالینی می آزمایند.

پایان مطلب/