به گزارش بنیان به نقل از Sciencedaily، طی یکی دو دهه گذشته، تیم های تحقیقاتی زیادی سعی داشته اند از پتانسیل سلول های بنیادی برای درمان آسیب های مختلف از جمله آسیب طناب نخاعی استفاده کنند. اما در اکثر روش های مورد استفاده رشد و تکثیر سلول های بنیادی گرافت شده به جایگاه آسیب نخاعی به دلایل مختلفی با محدودیت مواجه بوده است. برای مثال، ناحیه آسیب معمولا بوسیله ماتریکس خارج سلولی احاطه می شود که همانند بافت اسکاری که در بافت های سطحی ایجاد می شود، مانع از رشد و تکثیر سلول ها در ناحیه آسیب می شود.

اما در مطالعه ای جدید دکتر توزینسکی و همکارانش در دانشگاه کالیفرنیا از سلول های پیش ساز عصبی(NPCs) مشتق از طناب نخاعی انسانی برای درمان میمون های رزوس استفاده کردند. این میمون های رزوس زیست شناسی و فیزیولوژی مشابه با انسان دارند. از آن جایی که این سلول های پیش ساز عصبی از طناب نخاعی جنین های هشت هفته انسانی جداسازی شدند، دارای برنامه رشد فعالی بودند که گسترش آکسونی را حمایت می کرد و در برابر مهار کننده های موجود در سیستم عصبی بالغین مقاومت نشان می داد. دو هفته بعد از آسیب اولیه، محققین نزدیک به 20 میلیون سلول عصبی پیش ساز را به جایگاه آسیب میمون ها پیوند کردند. این سلول های پیش ساز عصبی از حمایت کوکتیلی از فاکتورهای رشد و داروهای سرکوب کننده ایمنی برخوردار بودند. طی یک دوره 9 ماهه، گرافت شروع به رشد کرد و مارکرهای عصبی کلیدی را بیان کرد و صدها هزار آکسون را در ناحیه آسیب دیده ایجاد کرد. رفته رفته مشاهده شد که این میمون ها تا حدی عملکرد حرکتی شان ریکاور شد. از همه مهم تر، محققین بازسازی آکسون های قشری نخاعی را مشاهده کردند که برای حرکات ارادی انسان حیاتی هستند. به عقیده محققین گذشت زمان احتمالا شاهد ریکاوری هر چه بیشتر این جانوران خواهد بود و با رسیدن به قطعیت مبنی بر موثر بودن این سلول درمانی ها در مدل جانوری مانند میمون رزوس، می توان به آینده استفاده از این سلول ها در درمان آسیب های نخاعی امیدوار بود.

پایان مطلب/