طب ترمیمی

مفصل گیجگاهی-آرواره ای(TMJ) که بخش پشتی آرواره پایین را شکل می دهد و آرواره را به جمجمه متصل می کند از نظر آناتومیک بسیار پیچیده بوده و با توجه به این که بار زیادی را تحمل می کند از استخوان و غضروف تشکیل شده است. تنها در ایالات متحده حدود 10 میلیون نفر دچار مشکلات مفصل گیجگاهی-آرواره ای هستند.

در جدید ترین مطالعه صورت گرفته در دانشگاه سانگ‌‌کیونک‌وان کره جنوبی، محققین به بررسی اثر اگزوزوم‌ مشتق شده از سلول بنیادی مزانشیمی بر روی کنترل خون ریزی مغزی پرداخته اند.

گروهی از محققین کره ای فناوری را ارائه کرده اند که اجازه تمایز سلول های بنیادی به انواع سلول دلخواه مانند سلول های عروقی یا استئوبلاست ها(بدون هر گونه پیش تیمار) می دهد. انتظار می رود که این فناوری موجب تسهیل تولید اندام های مصنوعی برای مطالعات پیش بالینی یا بافت های مصنوعی برای پیوند شود.

شیمی درمانی اثرات مخربی روی سلول های بنیادی و پیش ساز خون ساز موجود در مغز استخوان دارد. با این حال، زمانی که شیمی درمانی خاتمه می یابد، این سلول ها بازسازی می کند، فرایند که تاکنون ناشناخته باقی مانده بود اما برای اولین بار محققین دانشگاه اوزاکا مکانیسم مولکولی را شناسایی کرده اند که به موجب آن سلول های بنیادی خون ساز بعد از آسیب ریکاوری می کنند.

نتایج یک کارآزمایی بالینی منتشر شده در مجله Stem Cells Translational Medicine نشان داده است که تیمار بیمارانی که دچار سکته مغزی شده اند با تزریق سلول های مغز استخوان می تواند موجب کاهش آسیب مغزی شود.

در سال های اخیر جایگزینی میکروگلیاها با سلول های غیر میکروگلیایی(مانند سلول های بنیادی و ...) برای درمان اختلالات مربوط به این سلول ها پیشنهاد شده است. با این حال، اغلب این تلاش ها مانند استفاده از رویکرد متداول پیوند مغز استخوان، به دلیل کارایی پایین جایگزینی این سلول ها با شکست مواجه شده است.

تاکنون نتایج بدست آمده نشان داده بود که تزریق سلول های قلبی آلوژن موسوم به سلول های مشتق از کاردیوسفیرها(CDCs) قادر به کاهش میزان بافت اسکار بر جای مانده روی عضلات قلبی در نتیجه حمله قلبی نیست اما ارزیابی های بیشتر حاکی از مفید بودن این رویکرد بوده است.

محققان بیمارستان کودکان فیلادلفیای آمریکا یک وکتور لنتی ویروسی را برای ژن درمانی را طراحی کرده اند که می‌تواند به میزان قابل توجهی باعث افزایش هموگلوبین‌ها نسبت به روش های رایج امروزی شود و در نتیجه می تواند برای درمان اختلالات خونی مانند سلول داسی شکل و بتا تالاسمی به صورت موثر تر مورد استفاده قرار بگیرد.

فلپ های نازک عقب ران(ALT) به طور گسترده ای برای بازسازی استفاده می شوند اما به دلیل ریکاوری حسی ضعیفی که این بافت های فلپ دارند، نتایج راضی کننده ای را از نظر عملکردی بر جای نمی گذارند.

در سال های اخیر سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) با توجه به ویژگی های منحصربفردی که دارند، محققین را امیدوار ساخته اند که بتوانند از آن ها به عنوان ماده اولیه بسیاری از رویکردهای سلولی از جمله مطالعات عصبی استفاده کنند.

پژوهشی جدید موجب افزایش امیدها برای تشخیص زودهنگام و درمان بهتر بیماری مخرب و کشنده تحلیل عضلات شده است.

اگرچه ممکن است تصور شود که داروهای روانگردان خطرناک و مضر هستند ، دانشمندان در حال انجام آزمایشات و آزمایشات بالینی بر روی برخی از آنها بوده اند و هنگام آزمایش آنها برای استفاده پزشکی، نتایج مثبتی به دست آورده اند.

پژوهشگران آلمانی با تزریق گونه‌ای پروتئین مصنوعی به مغز موش‌هایی که به دلیل آسیب نخاعی دچار فلج حرکتی شده‌اند، آنها را معالجه کردند، به طوری که این جانوران مجددا قادر به راه رفتن شدند. این اولین بار است که محققین موفق شده اند پیوند عصبی میان مغز و طناب نخاعی موش های آسیب دیده را مجددا برقرار سازند؛ آسیبی که تاکنون برگشت ناپذیر به نظر می رسید.

برخی از مطالعات بر این باورند که سلول های بنیادی موجود در مغز استخوان اثر پیشبرنده ای روی سلول های سرطانی و پیشرفت سرطان دارند.

چند توانی سلول های بنیادی ستیغ عصبی(NCSCs)، موجب شده است که محققین بسیاری بدنبال استفاده از این سلول های چند توان برای سلول درمانی باشند.