مهندسی بافت

یافته های مطالعه ای جدید در دانشگاه A&M تگزاس می تواند درک و رویکرد درمانی سرطان تخمدان را تغییر دهد.

پژوهشگران در استنفورد راهی را برای بازسازی بالشتک غضروفی موجود در مفاصل انسانی و موشی یافته اند.

در حال حاضر اغلب بافت هایی که با استفاده از پرینترهای سه بعدی تولید می شوند در خارج از بدن ساخته می شوند و در ادامه بوسیله جراحی به داخل بدن ایمپلنت می شوند. چنین فرایند نیازمند برش های بزرگ بوسیله جراحی است که همین امر خطر عفونت را افزایش داده و مدت زمان ریکاروی را نیز افزایش می دهد. اما راه حل چیست؟ برای حل این مشکل، تیمی از محققین یک فناوری را برای پرینت مستقیم بافت ها در درون بدن ارائه کرده اند.

آجرهای پرینت شده سه بعدی کوچک طراحی شده بوسیله محققین دانشگاه اورگون می توانند استخوان های شکسته را ترمیم کنند و روزی منجر به تولید اندام های ساخته شده در آزمایشگاه برای پیوند به انسان شوند.

یکی از بزرگ ترین مشکلات در زمینه درمان سرطان، مقاوم شدن بیماران و سرطان به درمان های ضد سرطانی است. در پژوهشی جدید محققین دریافته اند که استفاده از یک داروی شیمی درمانی موجود در قالب نانوذرات می تواند موثرتر از استفاده دارو به تنهایی و هم چنین موثرتر از درمان های موجود باشد.

بازسازی بافت های از دست رفته طی آسیب یا زخم های ناشی از سوختگی یا بیماری هایی مانند دیابت(زخم دیابتی) با استفاده از ابزار مهندسی بافت یکی از چالش های بزرگ در زمینه پزشکی بازساختی بوده است.

برخی از مطالعات نشان می‌دهند که نوعی عسل می‌تواند به افزایش تولید گلبول‌های سفید خون که وظیفه مبارزه با عفونت‌ها و التیام زخم‌ها را بر عهده دارند کمک کند.

دکتر فان یک جراح پلاستیک و محقق سلول های بنیادی علاقه زیادی به درمان زخم ها با استفاده از سلول های بنیادی دارد.

در نوعی از بیماری آمائوروزیس مادرزادی لبر موسوم به نوع 10 که به دلیل موتاسیون در ژنی موسوم به CEP290 است، فقدان پروتئینی به همین نام روی بقا و عملکرد گیرنده های نوری اثر می گذارد.

هیدروژل ها شبکه های پلیمری هستند که موثر بودن آن ها در انتقال داروها و سلول های بنیادی به بافت هدف اثبات شده است.

در مطالعه ای جدید، محققین از بافت بند ناف برای ترمیم نوع خاصی از شکاف لب و شکاف کامی استفاده کرده اند که با استفاده از مواد استخوانی به راحتی ترمیم نمی شدند.

بازبرنامه ریزی مستقیم یا دگر تمایزی، راهی برای القای تغییرات در یک نوع سلول از یک رده به یک رده دیگر از طریق دور زدن پرتوانی است. این رویکرد، یک فرصت خلاقانه برای جایگزینی کاردیومیوسیت های از دست رفته بعد از انفارکته میوکاردی پیشرفته است، زیرا پیوند تنها گزینه درمانی موجود در حال حاضر است.

عملکرد عضلات اسکلتی می تواند به دلایلی مانند میوپاتی ژنتیکی، پیری، آسیب های ترومایی و تومور مختل شود. تحت شرایطی مانند آسیب های ترومایی شدید و از دست رفتن حجم عضلانی، فرایند بازسازی بدلیل تشکیل بافت اسکار فیبروزی به طور قابل توجهی متوقف می شود و بنابراین موجب عملکرد نامناسب عضله می شود.

پژوهشگران ژاپنی برای رشد سلول‌های عضلانی قلبی از سلول‌های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) که از پوست و یا خون فرد بالغ مشتق شده اند استفاده کرده اند.

دکتر گاهاور و همکارانش یک جوهر زیستی قابل پرینت را به عنوان پلت فرمی برای تولید بافت های دارای عملکرد و با مقیاس آناتومیک تولید کرده اند.