سلول درمانی با خون بندناف می تواند آسیب مغزی نوزاد نارس را کاهش دهد؟
تاریخ انتشار: دوشنبه 14 اردیبهشت 1394
| امتیاز:
پیشرفت های بزرگی در مراقبت از نوزادان منجر به بهبودی قابل توجهی در میزان بقاء نوزادان نارس شده است، اما این موارد هزینه بر می باشند و یک ارتباط علنی قوی بین نوزادان نارس و نقایص نورولوژیک از جمله فلج مغزی (CP) وجود دارد. البته، در کشورهای با درآمد بالا، تا 50% کودکان مبتلا به CP نارس متولد می شوند. مسیرهایی که تولد نارس و آسیب مغزی را بهم مرتبط می کنند پیچیده و چند عاملی می باشند، اما واضح است که تولد زودرس قویاً با آسیب به ماده سفید مغز درحال تکامل مرتبط می باشد. حدود 90% از نوزادان نارس که بعدها به CP اسپاستیک تبدیل می شوند شواهدی از آسیب اطراف بطن ماده سفید را داشته اند. درحال حاضر درمانی هدفمندی در جهت حفاظت از مغز نابالغ نوزادان نارس وجود ندارد. خون بندناف (UCB) شامل ترکیبی متنوع از سلول های بنیادی و پیشساز می باشد و با توجه به مزایای اخلاقی و علمی نسبت به سایر انواع سلول درمانی های بالقوه یک منبع نسبتاً مناسبی از سلول جهت کاربردهای بالینی می باشد. مطالعات اخیر مزایای بالقوه سلول های UCB را در کاهش آسیب مغزی، به خصوص در مدل های رسیده نوزاد جوندگان با هیپوکسی ایسکمیک نشان داده اند. این مطالعات نشان می دهد که سلول های UCB از طریق اثرات ضد التهابی و تعدیل ایمنی عمل می کنند و فاکتورهای رشد نوروتروفیک را جهت حمایت از بافت مغز آسیب دیده و اطراف آن آزاد می کنند. علت آسیب مغزی در نوزادان نارس متولد شده نسبت به نوزادان رسیده کمتر مشخص شده است، اما احتمالاً نتایج از قسمت های hypoperfusion، هیپوکسی-ایسکمیک، و یا التهابی در طی یک دوره رشد و تکامل از ماده سفید آسیب پذیر می باشد. این بررسی اطلاعات موجود در مورد اقدامات حفاظت عصبی سلول های UCB و توان آنها جهت بهبود آسیب مغزی زودرس از طریق تجویز سلول نوزادان را مشخص می نماید. همچنین در مورد خصوصیات UCB مشتق از نوزادان نارس و رسیده جهت استفاده در کاربردهای بالینی بحث خواهد شد.