پیشرفت هایی در دستکاری خون بندناف: از نیچ تا بالین
تاریخ انتشار: پنجشنبه 17 اردیبهشت 1394
| امتیاز:
استفاده از خون بندناف (UCB) به عنوان جایگزین منبع سلول خونساز بجای مغزاستخوان جهت بازسازی سیستم خونسازی به طور فزآینده ای تبدیل به درمان اصلی بیماری های بدخیم و غیر بدخیم، برای اکثر افرادی که حداقل یک واحد خون به لحاظ HLA سازگار مناسب در دسترس دارند، شده است. محدودیت اصلی UCB تعداد کم و محدود سلول های بنیادی و پیشساز خونساز (HSPC) نسبت به تعداد یافت شده در پیوند آلوژن مغزاستخوان یا خون محیطی تحریک شده می باشد که منجر به طولانی مدت شدن زمان پیوند می گردد. در تلاش برای غلبه بر این مشکل، راه کارهایی که اغلب برپایه وقوع فرآیندهای اولیه در ریزمحیط مغزاستخوان یا "نیچ" می باشند با هدف تسریع پیوند UCB گسترش پیدا کرده اند. در شرایط کلی، دو روش اصلی جهت گسترش UCB-HSPC قبل از پیوند یا تعدیل HSPC به لحاظ عملکردی جهت افزایش کارایی لانه گزینی HSPC به نیچ مغزاستخوان بعد از پیوند وجود دارد که هردو فعالیت های زیست شناختی HSPC پیوند شده را افزایش می دهند. چندین کارآزمایی بالینی فاز اولیه از این روش ها نتایج امیدوار کننده ای گزارش کرده اند.