درگیری پاسخ های ایمنی در اثر بخشی درمانی سلول خون بندناف در فلج مغزی
تاریخ انتشار: ﺳﻪشنبه 29 اردیبهشت 1394
| امتیاز:
این مطالعه اثر سلول خون بندناف (UCB) را بصورت تصادفی، دارونما-کنترل شده و کارآزمایی دو سو کور در بیماران با فلج مغزی (CP) ارزیابی می کند و همچنین فاکتورها و مکانیسم های مرتبط با این اثر را بررسی می نماید. 36 کودک (از سن 6 ماه تا 20 سال) با CP ثبت نام و با UCB یا یک دارونما تحت درمان قرار گرفتند. قدرت عضلانی و عملکرد حرکتی شدید در ابتدا و در ماه های 1، 3 و 6 پس از درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. همراه با سنجش عملکرد، هر گروه در ابتدا و 2 هفته پس از درمان تحت 18F-FDG-PET قرار گرفتند. سطوح سایتوکاین ها و گیرنده ها در نمونه های متوالی خون اندازه گیری شدند. گروه UCB بهبودی بیشتری را در قدرت عضلانی نسبت به گروه کنترل در 1 ماه (به ترتیب 94/0 در مقابل 35/0-) و 3 ماه (71/2 در مقابل 65/0) پس از درمان نشان دادند (05/0> Ps). همچنین گروه UCB بهبودی بیشتری را در عملکرد حرکتی شدید نسبت به گروه کنترل در 6 ماه پس از درمان (54/8 در مقابل 60/2) نشان دادند (01/0> P). علاوه بر این، اسکن PET کاهش التهاب اطراف بطن را در بیماران تحت در درمان با UCB در مقایسه با آنهایی که با دارونما درمان شده اند، نشان داد. در ارتباط با عملکرد حرکتی شدید افزایش یافته، افزایش در سطوح پنتراکسین 3 و اینترلوکین-8 به مدت 12 روز پس از درمان در گروه UCB مشاهده شد. با این حال، افزایش ر سلول های خونی بیان کننده گیرنده 4 شبه Toll در یک روز پس از درمان در گروه UCB گزارش شد، و با افزایش قدرت عضلانی در 3 ماه پس از درمان مرتبط بود. در آزمایش حاضر، درمان به تنهایی با UCB پیامدهای حرکتی را بهبود بخشید و واکنش های سیستماتیک ایمنی و تغییرات ضد التهابی را در مغز القاء نمود. بطور کلی، پیامد های حرکتی ارتباط مثبتی با تعداد سلول های UCB تزریق شده دارد: تعداد بیشتری از سلول ها منجر به نتایج بهتر می شود. با این وجود، کارآزمایی های آینده جهت تأیید اثر بخشی طولانی مدت درمان با UCB مورد نیاز است، همچنین طول مدت پیگیری کارآزمایی حاضر کوتاه بود.