مطالعات مشاهده ای پیشنهاد می کنند که فعالیت فیزیکی ممکن است با بهبود بقاء پس از درمان سرطان مرتبط باشد. با این حال، اطلاعاتی از کارآزمایی های بالینی کنترل شده مورد نیاز است. اطلاعات بقاء 103 بیمار از یک مطالعه کنترل شده تصادفی قبلاً منتشر شده در پیوند آلوژنیک سلول بنیادی در بیمارانی که به طور تصادفی در گروه با مداخلات تمرینی (EX) یا گروه کنترل اجتماعی قرار گرفته اند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. بیماران EX قبل از بستری در بیمارستان، در طی درمان در بستری، و 8-6 هفته پس از ترخیص آموزش دیدند. تجزیه و تحلیل بقاء بیماران جهت مقایسه مرگ و میر کل (TM) و مرگ و میر غیر مرتبط با عود (NRM) بعد از ترخیص و پیوند در طی یک دوره دو سال بعد از پیوند استفاده شد. تجزیه و تحلیل با مدل های Cox و رگرسیون Fine & Gray برای متغیر های بالقوه تطبیق داده شد. بعد از ترخیص، بیماران EX نسبت به گروه کنترل میزان TM به طور قابل توجه پائین تری داشتند (12% در مقابل 3/28%، p=0.03) و میزان NRM به لحاظ عددی پائین تر بود (4% در مقابل 5/13%، p=0.086). هنگامی که دوره بستری بیماران مورد بررسی قرار گرفت، خطر مطلق مشابه اما نه به طور معنادار کاهش داشت (TM: 34% در مقابل 9/50%، p=0.112؛ NRM: 26% در مقابل 5/36%، p=0.293). تعداد مورد نیاز جهت درمان (MNT) برای جلوگیری از مرگ با EX حدود 6 مورد بود. علاوه بر این، آنالیز رگرسیون نشان داد که تناسب اندام پایه فرد را در برابر مرگ محافظت می کند. این اطلاعات پیشنهاد می کند که تمرین ممکن است بقاء را در بیماران تحت پیوند آلوژنیک HCT بهبود بخشد. با این حال، نتایج باید با احتیاط تفسیر شود، چراکه مطالعه جهت تعیین تفاوت در میزان بقاء طراحی نشده بود و تفاوت معناداری در ارتباط با فاکتورهای پیش آگهی وجود ندارد.