پیوند عضو یک درمان مؤثر برای بیماری های با اختلال عملکرد مزمن عضو می باشد. با این حال، کمبود اعضاء اهداء کننده در دسترس جهت پیوند منجر به مرگ بیماران متعدد در انتظار یک دهنده عضو مناسب می گردد. توانایی داربست های بدون سلول شده، جدا شده از بافت های یا اعضاء در قالب داربست به عنوان یک روش امید بخش در طب ترمیمی بافت جهت ترجمه جایگزینی اعضاء عملکردی تبدیل شده است. در سال های اخیر، اعضاء دهنده، مانند قلب، کبد، ریه و کلیه، جهت ایجاد داربست های بر پایه ماتریکس خارج سلولی (ECM) بدون سلول از طریق فرآیندی که بدون سلول کردن نامیده می شود گزارش شده است و قدرت سلول دار شدن مجدد با جمعیت های سلولی انتخاب شده، به خصوص با سلول های بنیادی را جهت اثبات نشان داده اند. در واقع، ماتریکس سلول بنیادی بدون سلول شده (DSCM) نیز به عنوان یک داربست زیستی قوی برای کنترل سرنوشت و عملکرد سلول بنیادی در طی سازمان دهی بافت پدید آمده است. با وجود اثبات قدرت داربست های بدون سلول شده در مهندسی بافت، مکانیسم مولکولی مسئول تعاملات سلول بنیادی با داربست های بدون سلول شده هنوز نامشخص است. سلول های بنیادی با پیام های مختلف/نشانه های ناشی از ECM خود تعامل ایجاد می کنند و به آن پاسخ می دهند. توانایی بهره برداری از قدرت ترمیمی سلول های بنیادی از طریق داربست های برپایه ECM بدون سلول شده پیامدهای امیدوارکننده ای برای طب ترمیمی بافت ایجاد کرده اند. این نکات را در این دیدگاه حفظ نمائید، این مقاله وضعیت فعلی داربست های بدون سلول شده برای سلول های بنیادی، با تمرکز خاص بر: (a) مفهوم و روش های مختلف بدون سلول کردن؛ (b) راه کارهای فعلی سلول دار کردن، با چالش های مربوطه؛ و (iv) کاربردهای داربست های بدون سلول شده در مهندسی بافت و طب ترمیمی با استفاده از سلول های بنیادی را بررسی می نماید.