بافت های جفت مشتق از انسان در کارآزمایی های بالینی تصادفی نشان داده شده است که برای درمان زخم های مزمن مؤثر می باشد، و همچنین توانایی جذب سلول های بنیادی به محل زخم در محیط آزمایشگاه و در داخل بدن نشان داده شده است. در این مطالعه، PURION آلوگرافت های پرده آمنیون/کوریون انسانی آبگیری شده (dHACM، EpiFix، MiMedx Group، Marietta، GA) جهت توانایی شان برای تغییر فعالیت سلول بنیادی در محیط آزمایشگاه ارزیابی شدند. سلول های بنیادی مزانشیمی مغزاستخوان انسانی (BM-MSCs)، سلول های بنیادی مشتق از چربی (ADSCs)، و سلول های بنیادی خونساز (HSCs) با عصاره های محلول بافت dHACM مجاور شدند، و جهت تکثیر، مهاجرت، و ترشح سایتوکاین ارزیابی شدند. سلول های بنیادی به منظور تعداد سلول توسط سنجش DNA بعد از h24 مورد بررسی قرار گرفتند، محصور شدن یک منطقه بدون سلول با استفاده از میکروسکوپ بیش از 3 روز، و تولید سایتوکاین محلول در محیط مجاور شده با سلول های بنیادی بعد از 3 روز با استفاده از آرایه چندگانه ELISA آنالیز شد. مجاورت با عصاره های محلول بافت dHACM، BM-MSCs، ADSCs، و HSCs را به تکثیر با افزایش قابل توجه در تعداد سلول بعد از h24 ساعت تحریک می نماید. مجاورت با dHACM محصور شدن یک منطقه بدون سلول توسط ADSCs و BM-MSCs بعد از 3 روز  را در مقایسه با محیط پایه، تسریع می نماید. همچنین BM-MSCs، ADSCs، و HSCs تولید داخلی تعدادی از پیام های محلول مختلف، از جمله تنظیم کننده های التهاب، میتوژنز، و بهبود زخم را تعدیل می نمایند. مجاورت با dHACM باعث افزایش تکثیر و مهاجرت ADSCs، BM-MSCs و HSCs، همراه با تعدیل پروتئین های ترشح شده از آن سلول ها می شود. بنابراین، dHACM ممکن است در بهبود زخم توسط تکثیر جمعیت سلول های بنیادی میزبان و تعدیل پاسخ آنها در درمان بافت های زخم تأثیر داشته باشد.