چکیده

هدف: هزینه های اقتصادی، روانی و فیزیکی بیماری دیابت نوع 1 (T1D)، تلاش های مداوم برای توسعه راهکارهای موثر برای پیشگیری یا بهبود بیماری را ایجاب می کند. در اینجا، ما اساس علمی و درمانی مبنای استفاده از خون بند ناف (UCB) به عنوان یک روش درمانی برای بهبود روند این بیماری خودایمنی را توضیح می دهیم.

بیماران و روش ها: اخیراً ما یک مطالعه در سطح پایلوت را برای اثبات ایمنی و کارایی تزریق UCB اتولوگ برای دیابت نوع 1 را آغاز کردیم. تحت این پروتکل، بیمارانی که اخیراً بیماری آنها تشخیص داده شده بود و خون بند ناف اتولوگ برای آنها ذخیره شده بود، تحت تزریق و پیوند قرار گرفتند. مطالعات پیش از تزریق آغاز شدند و هر سه الی شش ماه پس از تزریق، ارزیابی های متابولیکی و ایمنی زایی انجام می گرفت. تاکنون پانزده مورد تزریق اتولوگ صورت گرفته است.   

نتایج: مشاهدات اولیه پیشنهاد می کنند که تزریق خون بند ناف اتولوگ، روشی ایمن است و روند کاهش تولید انسولین درونی در کودکان مبتلا به T1D را کند می کند. مطالعات مکانیکی نشان می دهند که خون بند ناف حاوی جمعیت های بسیار کارآمدی از سلول های T تنظیمی (Treg) هستند و این جمعیت های Treg افزایش یافته ممکن است تا بیشتر از شش ماه پس از تزریق خون بند ناف در خون محیطی باقی بمانند. ما در اینجا توضیحاتی مبنی بر درمان های برپایه خون بند ناف، خلاصه ای از پروتکل اولیه مان و برنامه های مطالعاتی آتی طراحی شده برای کشف پتانسیل سلول های T تنظیمی مشتق از خون بند ناف در درمان T1D را ارائه می دهیم.   

نتیجه گیری: پیگیری های طولانی مدت و تلاش های بسیاری برای تعیین اینکه سلول های بنیادی مشتق از خون بند ناف می توانند به عنوان بخشی از درمان های موثر و ایمن برای T1D مورد استفاده قرار گیرند، ضرورتاً مورد لزوم است.