چکیده:

سلول های بنیادی ماتریکس بند ناف (UCMS)، سلول های بنیادی منحصر به فرد مشتق شده از Wharton’s jelly هستند که مشخص شده است ژن های مخصوص سلول های بنیادی اولیه را بیان می کنند. به منظور بررسی ایمنی این سلول ها، سلول های UCMS انسان با تعداد زیاد به صورت درون وریدی و زیرپوستی به موش های دارای نقص سیستم ایمنی شدید (SCID) تزریق شدند و بافت های متعددی از نظر تشکیل تومور مورد بررسی قرار گرفتند. سلول های UCMS تا پنجاه روز پس از پیوند، هیچ توده یا تراتومایی را تشکیل ندادند. در مرحله بعدی، برای ارزیابی اینکه آیا سلول های UCMS می توانند به طور انتخابی در تومورهای زنوگرفت پیوند داده شوند، سلول های MDA231 به صورت درون وریدی به موش های SCID پیوند زده شدند و سپس به دنبال آن سلول های UCMS در یک و دو هفته بعد به موش ها تزریق شدند. سلول های UCMS در مجاور یا درون تومورهای ریه یافت شدند اما در بافت های دیگر دیده نشدند. در نهایت، سلول های UCMS به منظور بیان اینترفرون بتا مهندسی شدند و بدین ترتیب UCMS IFN-b طراحی گردیدند. سلول های UCMS IFN-b به صورت درون وریدی در فواصل زمانی مختلف به موش های SCID حامل تومورهای MDA231 پیوند شدند و اثر آنها بر روی تومورها مورد بررسی قرار گرفتند. سلول های UCMS IFN-b به طور قابل توجهی میزان تومورهای MDA231 در ریه های موش های SCID را کاهش دادند که بر اساس اندازه گیری وزن خالص آن مشخص می شود. این نتایج به وضوح بیانگر ایمنی و قابل استفاده بودن سلول های UCMS در روش ژن درمانی در درمان سرطان می باشند. بنابراین، سلول های UCMS می توانند به طور بالقوه جهت تحویل هدفمند عوامل درمانی سرطان به کار گرفته شوند.