اسید چرب یک عامل بالقوه برای القای بافت استخوان است: رویکردی درون تنی و برون تنی
تاریخ انتشار: شنبه 29 مهر 1396
| امتیاز:
فرضیه ما بررسی پتانسیل اسید چرب به عنوان یک فاکتور القا کننده استخوان است. مطالعات درون تنی و برون تنی برای ارزیابی این رویکرد انجام گرفت. اسید اولئیک در غلظت 0.5درصد وزنی استفاده شد. پلی کاپرولاکتون به عنوان یک ماتریکس پلیمری با ترکیب تکنیک های ریخته گری حلال و اشباع سازی ذرات و با تخلخل نهایی 70 درصد وزنی مورد استفاده قرار گرفت و بوسیله تصاویر SEM مورد بررسی قرار گرفت. اندازه گیری زاویه تماس برای بررسی اثر اسید اولئیک روی زنجیره پلی کاپرولاکتون مورد استفاده قرار گرفت. کشت سلولی از طریق استفاده از سلول های بنیادی مشتق از آدیپوسیت ها برای ارزیابی زیست سازگاری و ویژگی های زیست فعالی انجام گرفت. علاوه براین، مطالعات درون تنی برای ارزیابی پتانسیل القایی اسید اولئیک صورت گرفت. سلول های بنیادی مشتق از آدیپوسیت ها برای این استفاده شد که تمایز 21 روزه ای را طی کشت نشان دهد. به این ترتیب، اطلاعات بدست آمده بوسیله داده های درون تنی و درون روی سلولی روی هر دو داربست(پلی کاپرولاکتون و پلی کاپرولاکتون/اسید اولئیک) مشاهده شد و جالب این که داربست با اسید اولئیک نشان داد که مهاجرت سلولی به بافت پیرامونی ربطی ندارد که نشان دهنده پتانسیل زیست فعالی است. فرضیه ما این است که اسید چرب ممکن است به عنوان یک فاکتور القا کننده بالقوه برای مهندسی بافت استخوان استفاده می شود. یافته های این مطالعه بر مبنای تمایز، تکثیر و مهاجرت سلولی، اسید اولئیک را به عنوان یک عامل احتمالی القا استخوانی معرفی می کند. زیست ماده ترکیب شده در این مطالعه برای بازسازی استخوان خلاقانه بوده و نتایج امیدوار کننده ای را در درمان آسیب های استخوانی ارائه می کند. پلی کاپرولاکتون(PCL) و اسید اولئیک به طور جداگانه مطالعه شدند. در این پژوهش، ما زیست مواد را برای ارزیابی محرک ها و سرعت بخشیدن به بهبود استخوان ترکیب کردیم.
Exp Biol Med (Maywood). 2017 Jan 1:1535370217731104. doi: 10.1177/1535370217731104. [Epub ahead of print]
Fatty acid is a potential agent for bone tissue induction: In vitro and in vivo approach.
Cardoso GB1,2, Chacon E3, Chacon PG3, Bordeaux-Rego P4, Duarte AS4, Saad STO4, Zavaglia CA1,2, Cunha MR3.
Abstract
Our hypothesis was to investigate the fatty acid potential as a bone induction factor. In vitro and in vivo studies were performed to evaluate this approach. Oleic acid was used in a 0.5 wt.% concentration. Polycaprolactone was used as the polymeric matrix by combining solvent-casting and particulate-leaching techniques, with a final porosity of 70 wt.%, investigated by SEM images. Contact angle measurements were produced to investigate the influence of oleic acid on polycaprolactone chains. Cell culture was performed using adipocyte-derived stem cells to evaluate biocompatibility and bioactivity properties. In addition, in vivo studies were performed to evaluate the induction potential of oleic acid addition. Adipocyte-derived stem cells were used to provide differentiation after 21 days of culture. Likewise, information were obtained with in vivo data and cellular invagination was observed on both scaffolds (polycaprolactone and polycaprolactone /oleic acid); interestingly, the scaffold with oleic acid addition demonstrated that cellular migrations are not related to the surrounding tissue, indicating bioactive potential. Our hypothesis is that fatty acid may be used as a potential induction factor for bone tissue engineering. The study's findings indicate oleic acid as a possible agent for bone induction, according to data on cell differentiation, proliferation, and migration. Impact statement The biomaterial combined in this study on bone regeneration is innovative and shows promising results in the treatment of bone lesions. Polycaprolactone (PCL) and oleic acid have been studied separately. In this research, we combined biomaterials to assess the stimulus and the speed of bone healing.
PMID: 28893084