ظرف دو دهه گذشته، سلول های بنیادی/استرومایی مزانشیمی(MSCها)، بعد از سلول های بنیادی خون ساز دومین نوع سلولی هستند که بیش از همه سلول های بنیادی مورد بررسی و کاربرد قرار گرفته اند. سلول های بنیادی مزانشیمی سرکوب کنندگی ایمنی و هم چنین فعالیت های پیش بازسازی را وساطت می کنند. برخلاف تصور اولیه، سلول های بنیادی مزانشیمی ممکن نیست که عملکرد درمانی شان را به جای یک روش پاراکرینی به طور مستقیم روی سلول بر جای بگذارند. در این جا، وزیکول های خارج سلولی(EVs)، مانند اگزوزوم ها و میکرو وزیکول ها به عنوان واسطه های اصلی اثرات پاراکرینی مورد استفاده قرار گرفته اند. در این میان؛ وزیکول های خارج سلولی به طور وسیعی در مدل های جانوری مختلف به کار برده شده اند و در بیمارانی که از بیماری پیوند علیه میزبان حاد و مقاوم به استروئید(acute GvHD) و هم چنین بیمارانی که از بیماری کلیوی مزمن رنج می برند، تست شده اند. تا کنون، استفاده از وزیکول های خارج سلولی مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی در انسان و همه مدل های جانوری تست شده بی خطر بوده است. بهبودی هایی در همه مجموعه ها گزارش شده است. بنابراین،‌ به نظر می رسد که وزیکول های خارج سلولی مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی عامل درمانی امیدوار کننده جدیدی است که ممکن است به بهبود علایم مربوط به بیماری در میلیون ها بیمار کمک کند. در این جا، ما برخی از نکات کلیدی در این زمینه را مرور کرده این و به اختصار چالش ها را بحث کرده و ابعاد بالینی GvHD حاد و درمانش با سلول های بنیادی مزانشیمی یا وزیکول های خارج سلولی مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی را تاکید کرده ایم.