بازسازی بافتی TMJ مبتنی بر داربست در مدل های جانوری آزمایشگاهی: یک مطالعه مروری سیستماتیک
تاریخ انتشار: جمعه 20 بهمن 1396
| امتیاز:
بازسازی ساختارهای تخریب شده مفصل گیجگاهی آرواره ای(TMJ) به عنوان یک چالش بالینی باقی مانده اند. مهندسی بافت(TE) یک جایگزین امیدوار کننده برای گزینه های درمانی فعلی است که در استفاده از آن ها TMJ یا بدون اجزای دارای عملکرد باقی می ماند یا بوسیله گرافت های اتوژن، آلوژن یا سنتتیک جایگزین می شود. ههدف این مطالعه مروری سیستماتیک جواب به یک سوال فوکوس شده بود: آیا در مدل های جانوری آزمایشگاهی، ایمپلنت کردن داربست های زیست مواد بارگیری شده با سلول ها و/یا فاکتورهای رشد(GFs) بازسازی بافت های TMJ دیسکی یا درون استخوانی را در مقایسه با داربست به تنهایی، بدون سلول یا فاکتور رشد، تقویت می کنند یا خیر؟ به دنبال آنالیز PRISMA(آیتم های گزارش مورد نظر برای بررسی های متداول و متا آنالیز) دستورالعمل ها، پایگاه های داده الکترونیک برای مطالعات in vivoپیش درمانگاهی کنترل شده مربوطه، مورد جست و جو قرار گرفت. 30 مطالعه استراتژی های مهندسی بافت TMJ را در جانوران کوچک( جوندگان، خرگوش؛ n=25) و جانوران بزرگ( سگ، گوسفند، بز؛ n=5) گزارش کردند که شامل گزارش های هیستولوژیک و /یا رادیوگرافیک نیز بود. 12 مطالعه مدل های ایمپلنت اکتوپیک(زیر جلدی) را در جوندگان گزارش کردند، در حالی که 18 مطالعه مدل های نقص القایی ایجاد شده بوسیله جراحی و ارتوپدی را در جانوران بزرگ گزارش کردند. در اغلب مطالعات، سلول های بنیادی مزانشیمی یا کندروسیت ها در ترکیب با داربست های طبیعی یا پلیمری سنتتیک با هدف بازسازی دیسکی یا کندیل TMJ استفاده شدند. به طور خلاصه، شواهد پیش درمانگاهی کلی{نابجا(n=6) و مدل های TMJارتوتوپیک(n=6)}نشان می دهد که اضافه کردن سلول های غضروف زا و /یا استخوان زا به داربست های زیست مواد پتانسیل بازسازی بافتی TMJ را افزایش می دهد. استاندارد سازی مدل های جانوری و ارزیابی نتایج کمی(بیوشیمیایی، بیومکانیکی،هیستومورفومتریک و رادیوگرافیک) در مطالعات آینده، اجازه مقایسه معقول تر را می دهد و اعتبار نتایج را افزایش می دهد.
Tissue Eng Part B Rev. 2018 Feb 5. doi: 10.1089/ten.TEB.2017.0429. [Epub ahead of print]
Scaffold-based TMJ tissue regeneration in experimental animal models: a systematic review.
Helgeland E1, Shanbhag S2, Pedersen TO3, Mustafa K4, Rosén A5.
Abstract
Reconstruction of degenerated temporomandibular joint (TMJ) structures remains a clinical challenge. Tissue engineering (TE) is a promising alternative to current treatment options where the TMJ is either left without functional components, or replaced with autogenous, allogenic, or synthetic grafts. The objective of this systematic review was to answer the focused question: in experimental animal models, does the implantation of biomaterial scaffolds loaded with cells and/or growth factors (GFs) enhance regeneration of the discal or osteochondral TMJ tissues, compared to scaffolds alone, without cells or GFs? Following PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic reviews and Meta-Analysis) guidelines, electronic databases were searched for relevant controlled preclinical in vivo studies. Thirty studies reporting TMJ TE strategies in both small- (rodents, rabbits; n=25) and large-animals (dogs, sheep, goats; n=5) reporting histologic and/or radiographic outcomes were included. Twelve studies reported ectopic (subcutaneous) implantation models in rodents, while 18 studies reported orthotopic, surgically-induced defect models in large animals. On average, studies presented with an unclear-to-high risk of bias. In most studies, mesenchymal stem cells or chondrocytes were used in combination with either natural or synthetic polymer scaffolds, aiming for either TMJ disc or condyle regeneration. In summary, the overall preclinical evidence [ectopic (n=6) and orthotopic TMJ models (n=6)] indicates that addition of chondrogenic and/or osteogenic cells to biomaterial scaffolds enhances the potential for TMJ tissue regeneration. Standardization of animal models and quantitative outcome evaluations (biomechanical, biochemical, histomorphometric and radiographic) in future studies, would allow more reliable comparisons and increase the validity of the results.
PMID: 29400140