سلول های بنیادی مزانشیمی(MSCs)، سلول های پیش ساز غیر خون سازی هستند که می توانند از انواع مختلف بافت ها از جمله مغز استخوان، بافت چربی، پالپ دندان و خون جفت/بند ناف جداسازی شوند. جداسازی آن ها از بافت های بالغ، نگرانی های اخلاق کار با سلول های بنیادی جنینی را ندارد و این در حالی است که سلول هایی را ارائه می دهند که قادر به تمایز به رده های سلولی متنوع از جمله آدیپوسیت ها، استئوسیت ها و کندروسیت ها هستند. یک ویژگی مهم سلول های بنیادی مزانشیمی ایمنی زایی پایین آن ها به دلیل فقدان بیان مولکول های تحریک کننده است که بدین معنی است که استفاده از آن ها طی پیوند آلوژن نیازمند استفاده از سرکوب کننده های ایمنی نیست. تمایل سلول های بنیادی مزانشیمی به بافت های آسیب دیده و جایگاه های توموری، آن ها را تبدیل به وکتور امیدوار کننده ای برای انتقال عامل درمانی به تومورها و نیچ های متاستازیک می سازد. سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند بوسیله وکتورهای ویروسی به صورت ژنتیکی مدیفه شوند تا ژن های سرکوب کننده تومور، سیتوکین های تعدیل کننده ایمنی و ترکیبات آن ها را بیان کنند و یا به صورت سایر رویکردهای درمانی از جمله تحریک/بارگیری سلول های بنیادی مزانشیمی با داروهای شیمی درمانی یا نانوذرات مورد استفاده قرار گیرند. میکرو وزیکول های(MVs)غشایی مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی که نقش مهمی را در ارتباطات بین سلولی بازی می کنند نیز به عنوان یک عامل درمانی جدید و وکتور انتقال دارو عمل می کنند. با فرا خوانده شدن به سمت تومور، سلول های بنیادی مزانشیمی می توانند ویژگی های پیش سرطانی یا ضد سرطانی را نشان دهند. با توجه به این مطلب، برای تکوین روش های جدید برای درمان سرطان با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی، درک عمیق تر از برهمکنش های مولکولی و سلولی بین سلول های بنیادی مزانشیمی و ریز محیط توموری امری ضروری است. در این مطالعه مروری، ما سلول های بنیادی مزانشیمی و مکانیسم های برهمکنش توموری را بحث خواهیم کرد و استراتژی های درمانی جدید با استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی و میکرو وزیکول های مشتق از سلول های بنیادی مزانشیمی را برای درمان سرطان مورد بحث قرار خواهیم داد.