از دست رفتن حجم عضلانی(VML) یک مشکل ناتوان کننده است  زیرا از دست رفتن عضلات مکانیسم طبیعی ترمیم فیزیولوژیک بدن را مختل می کند. از دست رفتن حجم عضلانی به طور ویژه بین اعضای نیروهای مسلح که دچار آسیب های مربوط به جنگ می شوند، شایع است. به دلیل هزینه اجتماعی و پزشکی مربوط به از دست رفتن حجم عضلات و درمان های جراحی غیر بهینه فعلی، نیاز ضروری به ایجاد درمان های بهتر برای از دست رفتن حجم عضلانی است. مهندسی بافت عضلات اسکلتی(SMTE) یک جایگزین امیدوار کننده برای درمان های جراحی مرسوم برای از دست رفتن حجم عضلانی است که از گرافت های بافتی اتوژن و هم چنین سلول های بنیادی جداسازی شده با پتانسیل عضله زایی برای تولید بافت های عضلات اسکلتی de novo برای درمان از دست رفتن عضلات اسکلتی استفاده می کند. سلول های اقماری، پیش سازهای طبیعی بافت عضلات اسکلتی هستند و بنابراین در بیشتر مطالعات به عنوان منبع سلولی اولیه برای مهندسی بافت عضلات اسکلتی استفاده شده اند. با این حال، جداسازی و خالص سازی سلول های اقماری مشکل است و در حال حاضر مشخص نیست که آیا آن ها منبع کاربردی برای استفاده مهندسی بافت عضلات اسکلتی در بالین هستند یا خیر. سلول های بنیادی عضله زای جایگزین شامل سلول های بنیادی مشتق از چربی(ADSCs)، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان(BM-MSCs)، سلول های بنیادی پیرامون عروقی(PVSCs)، سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بند ناف(UC-MSCs)، سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) و سلول های بنیادی جنینی()، هر کدام پتانسیل عضله زایی خودشان را دارند و به عنوان یک منبع اولیه برای مهندسی بافت عضله تعریف شده اند، هر چند برای استفاده در این هدف باید به طور دقیق تر مورد مطالعه قرار گیرند. این واریته های جایگزین سلول های بنیادی مزیت ها و معایب منحصربفردی را نشان می دهد که برای پیشرفت در زمینه مهندسی بافت عضلات اسکلتی به سمت درمان های بسیار عملکردی، بی خطر و کاربردی در از دست رفتن حجم عضلات ارزشمند هستند. مقاله مروری حاضر وضعیت فعلی مهندسی بافت عضلات اسکلتی مبتنی بر سلول های اقماری را خلاصه می کند، ویژگی ها و مزیت های کاربردی سلول های بنیادی عضله زای جایگزین را شرح می دهد و دستورالعمل هایی را در مهندسی بافت در مورد این که چگونه سلول های بنیادی عضله زای جایگزین می توانند وارد پژوهش های مهندسی بافت عضلات اسکلتی شوند ارائه می کند.