از ماتریکس های بدون سلول تا پلیمرهای هوشمند: داربست های تخریب پذیری که شکل مهندسی بافت مجرای ادراری را تغییر می دهند
تاریخ انتشار: شنبه 28 اردیبهشت 1398
| امتیاز:
چندین بیماری مادرزادی یا اکتسابی ممکن است بدلیل باریک شدن شدید مجرای ادراری در مردان باشند که یک چالش رایچ است که بار قابل توجهی را روی سلامتی و کیفیت زندگی اعمال می کند. در زمینه بازسازی مجرای ادراری، مهندسی بافت به عنوان جایگزینی امیدوار کننده برای فائق آمدن بر برخی از محدودیت های مربوط به گرافت های بافتی اتولوگ ظهور کرده است. در این جهت، مطالعات پیش درمانگاهی و هم چنین بالینی نشان داده است که داربست های زیست تخریب پذیر قادر به احیای ساختار طبیعی مجرای ادراری هستند که از رگزایی های جدید بافت و مخطط بودن آن حمایت می کنند. در حالی که طیف وسیعی از زیست مواد تخریب پذیر مانند ماتریکس های سلول زدایی شده، طبیعی و پلیمرهای سنتتیک تحت بررسی هستند، جست و جو برای مواد داربستی که بتوانند نیازمندی های عملکردهای بالینی را برطرف سازند، ادامه دارد. در این مطالعه، ما نیازمندی های داربستی که برای شبیه سازی بهتر ویژگی های ساختاری، فیزیکی و زیستی مجرای ادراری طبیعی حیاتی باشد و انتظار می رود که ریکاوری کافی عملکرد مجرای ادراری را حمایت کند، مورد بحث قرار می دهیم. در این زمینه، ما عملکرد زیستی پلیمرهای تخریب پذیری که در حال حاضر برای بازسازی مجرای ادارای بکار می روند را مرور می کنیم و چشم اندازها در مورد پلیمرهای جدید دارای عملکرد که می توانند در طراحی سازه های مجرای دارای سفارشی کاربرد داشته باشند، مرور می کنیم.
Int J Mol Sci. 2019 Apr 10;20(7). pii: E1763. doi: 10.3390/ijms20071763.
From Acellular Matrices to Smart Polymers: Degradable Scaffolds that are Transforming the Shape of Urethral Tissue Engineering.
Abbas TO1,2,3,4, Yalcin HC5, Pennisi CP6.
Abstract
Several congenital and acquired conditions may result in severe narrowing of the urethra in men, which represent an ongoing surgical challenge and a significant burden on both health and quality of life. In the field of urethral reconstruction, tissue engineering has emerged as a promising alternative to overcome some of the limitations associated with autologous tissue grafts. In this direction, preclinical as well as clinical studies, have shown that degradable scaffolds are able to restore the normal urethral architecture, supporting neo-vascularization and stratification of the tissue. While a wide variety of degradable biomaterials are under scrutiny, such as decellularized matrices, natural, and synthetic polymers, the search for scaffold materials that could fulfill the clinical performance requirements continues. In this article, we discuss the design requirements of the scaffold that appear to be crucial to better resemble the structural, physical, and biological properties of the native urethra and are expected to support an adequate recovery of the urethral function. In this context, we review the biological performance of the degradable polymers currently applied for urethral reconstruction and outline the perspectives on novel functional polymers, which could find application in the design of customized urethral constructs.
PMID: 30974769