Neurotherapeutics. 2011 Oct 6. [Epub ahead of print]

Human Pluripotent Stem Cell Therapy for Huntington's Disease: Technical, Immunological, and Safety Challenges.

Nicoleau C, Viegas P, Peschanski M, Perrier AL.

Abstract

Intra-striatal transplantation of homotypic fetal tissue at the time of peak striatal neurogenesis can provide some functional benefit to patients suffering from Huntington's disease. Currently, the only approach shown to slow down the course of this condition is replacement of the neurons primarily targeted in this disorder, although it has been transient and has only worked with a limited number of patients. Otherwise, this dominantly inherited neurodegenerative disease inevitably results in the progressive decline of motricity, cognition, and behavior, and leads to death within 15 to 20 years of onset. However, fetal neural cell therapy of Huntington's disease, as with a similar approach in Parkinson's disease, is marred with both technical and biological hurdles related to the source of grafting material. This heavily restricts the number of patients who can be treated. A substitute cell source is therefore needed, but must perform at least as well as fetal neural graft in terms of brain recovery and reconstruction, while overcoming its major obstacles. Human pluripotent stem cells (embryonic in origin or induced from adult cells through genetic reprogramming) have the potential to meet those challenges. In this review, the therapeutic potential in view of 4 major issues is identified during fetal cell therapy clinical trials: 1) logistics of graft procurement, 2) quality control of the cell preparation, 3) immunogenicity of the graft, and 4) safety of the procedure.

Nicoleau C, Viegas P, Peschanski M, Perrier AL

Neurotherapeutics, 2011

پیوند Intra-striatal بافت جنینی homotypic در زمان اوج نورون­زایی striatal می تواند برای بیماران مبتلا به بیماری هانتینگتون سودمند باشد. درحال حاضر، تنها روش برای کند کردن دوره این بیماری، جایگزین کردن نورون­هایی است که به طوراساسی در این بیماری موردهدف قرار می­گیرند. هرچند که اثر این روش موقتی بوده و تنها برای تعداد محدودی از بیماران به کار رفته است. در غیر این صورت، این بیماری ارثی غالب تحلیل رونده عصبی به طور اجتناب ناپذیری منجر به کاهش پیشرونده­ی motricity، قدرت تشخیص و رفتار می گردد و باعث مرگ بیمار پس از 15 الی 20 سال از شروع بیماری می شود. هرچند، درمان بیماری هانتینگتون به کمک سلول های عصبی جنینی، روش درمانی مشابه برای بیماری پارکینسون، به دلیل وجود موانع بیولوژیکی و تکنیکی مربوط به منبع سلول های پیوندی با مشکل همراه است. این موانع به شدت تعداد بیمارانی که می توانند تحت درمان قرار گیرند را محدود می کند. بنابراین یک منبع سلولی جایگزین موردنیاز است، اما این منبع باید حداقل به خوبی پیوندهای عصبی جنینی در جهت بهبود و بازسازی عملکرد مغز عمل کرده و از طرفی بر موانع اصلی آن هم فائق آید. سلول های بنیادی پرتوان انسانی (با منشا جنینی یا القا شده از سلول های بالغ در طی برنامه­ریزی ژنتیکی مجدد) دارای توانایی مقابله با این مشکلات را دارا می باشد. در این مقاله مروری، پتانسیل درمانی از منظر چهار مسئله مهم در طی آزمایشات بالینی سلول درمانی با سلول های جنینی شناسایی شد: 1) منطق تهیه بافت یا سلول پیوندی، 2) کنترل کیفی تهیه سلول ها، 3) مسئله ایمنی زایی پیوند و 4) ایمنی روش

.