به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،  مشخص شده است که سلول های بنیادی از مغز استخوان خارج شده و به غده تیموس مهاجرت می کنند تا در آن جا به یکی از دو نوع سلول CD4T تبدیل شوند: یکی از این دو نوع در حمله نقش دارد و دیگری مسئول حفظ آرامش در بدن است. این مطالعه تعبیر جالبی در مورد این سلول ها دارد و بیان می کند که برخلاف این که این سلول ها از یک جا منشا می گیرند و به مدرسه یکسانی (تیموس) می روند اما در تیموس آن ها در معرض چیزهای مختلفی قرار می گیرند. در این مورد، منظور از چیزها، لیگاندها و سلول های T در حال تکوینی هستند که به طور بالقوه در معرض هزاران قطعه کوچک درون تیموس قرار می گیرند. این یافته ها دیدگاه های بیشتری را در مورد ایمنی ارائه می دهند که می تواند  روزی منجر به ایجاد واکسن هایی شود که تیموس را برای تولید نوعی سلول های T که بیمار نیاز دارد هدایت کند. یعنی اگر دچار سرطان یا عفونت بد شوند تولید سلول های افکتور بیشتری می کنند و اگر دچار بیماری های اوتوایمن باشند تولید سلول های T تنظیمی می کنند. این محققین می گویند که ما می توانیم این فرایند را در جهتی دلخواه هدایت کنیم. قطعا این یک تجربه یادگیری مشکل برای تیموس است. اکثریت قریب به اتفاق این سلول های T ویژگی های تهاجمی دارند یا منفعل هستند که از تیموس خارج نمی شوند. حدود 80 تا 90 درصد سلول های T که باقی می یابند تبدیل به سلول های افکتور می شوند که روزی در مقابل مهاجمینی مانند باکتری ها و ... ایجاد پاسخ ایمنی می کنند. سلول های افکتور یاد خواهند گرفت که هنگامی که در بدن و در جریان خون در گردش هستند مهاجمین را شناسایی کرده و مورد هجوم قرار دهند. این مهاجمین دارای ویژگی اتصالی کمی به مهاجمین هستند. برخلاف آن ها سلول های T که اتصالات قوی را برقرار می کنند درصد کوچک اما ضروری از سلول های T تنظیمی را تشکیل می دهند و موجب کاهش پاسخ ایمنی شده و مانع از خود تهاجمی می شوند. موش های که سلول های T تنظیمی را از دست می دهند، اگر پیوند مغز استخوان را دریافت نکنند، ظرف مدت سه هفته بعد از تولد می میرند. در این مطالعه، محققین دو موش هستند که هر کدام یک لیگاند ساده را بیان می کنند. محققین فکر می کنند که یکی از این لیگاندها منجر به اتصال قوی می شود که در تکوین سلول های T تنظیمی نقش دارد و دیگری در اتصالی ضعیف که  نقش دارد که در تکوین سلول های افکتور نقش دارد.

پایان مطلب/