به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، سلول های بنیادی عصبی به تکوین مغز کمک می کنند و می توانند در آسیب ها یا ترومای مغزی سلول های از دست رفته را جایگزین کنند. از آن جایی که به دلیل بخشی از فرایند پیری جمعیت سلولی و فعالیت آن ها کاهش می یابد، محققین دانشگاه جورجیا به مطالعه این مطلب پرداخته اند که چگونه سلول های بنیادی عصبی به صورت طولانی مدت برای حفظ این منبع سلولی و کمک به جایگزینی سلول های از دست رفته طی فرایند پیری، حفظ می شوند. این محققین دریافته اند که در موش هایی که فاقد گانگلیوزیدGD3 هستند، سلول های بنیادی عصبی توانایی خودنوزایی خود را به شدت از دست می دهد. این محققین روی مناطقی از مغز فوکوس کردند که بزرگترین نواحی دربرگیرنده سلول های بنیادی مغزی هستند: ناحیه ساب ونتریکولار و هیپوکامپ.

موش هایی که فاقد گانگلیوزیدGD3 روی غشاهای سلول های بنیادی عصبی شان هستند دارای مقادیر بسیار کمتری از این سلول ها در این نواحی کلیدی هستند و برخی از فعالیت های طبیعی شان مانند یافتن یک مکان خشک زمانی که در جای مرطوب قرار می گیرند را از دست می دهند. هم چنین این موش ها حس بویایی شان نیز تا حدی مختل شده و قادر به ایجاد حافظه و خاطرات جدید نیستند. تغییراتی که با پیری و بیماری همراه است زمانی که GD3 بازیابی می شود تصحیح می شوند. در واقع این محققین دریافته اند که زمانی که GD3 از دست می رود، سلول های بنیادی عصبی را نمی توان در تمام طول زندگی حفظ کرد و تعداد آن ها حتی در موش های یک ماهه نیز به شدت کاهش می یابد(60درصد) و درموش های شش ماهه این میزان به تعداد بسیار اندکی از سلول های بنیادی عصبی تقلیل می یابد. محققین به این نکته اشاره دارند که در موش های جوان سالم، GD3 به وفور وجود دارد و به نظر می رسد با افزایش سن تعداد آن ها به طور طبیعی کاهش می یابد. این محققین نشان داده اند که GD3، گانگلیوزید غالب در سلول های بنیادی عصبی موش است که با فاکتور رشد اپی درمی برهمکنش می دهد و در سطح سلول نیز یافت می شود. GD3 نقش مهمی را در سیگنالینگ فاکتور رشد ایفا می کند که خود به سلول های بنیادی عصبی می گویدکه تکثیر شوند یا بمیرند.

پایان مطلب/