به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress،این مطالعه دیدگاه جدیدی را در مورد ترمیم ریوی ارائه داده است که می تواند منجر به استراتژی های درمانی بالقوه برای این اندام حیاتی شود. این ایده که ریه ها قادر به ترمیم هستند امری جا افتاده در جامعه تحقیقاتی پزشکی نیست. این امر تاحدی به دلیل کاهش مداومی است که در بیماران  مبتلا به بیماری های ریوی شدید مانند بیماری ریوی انسدادی مزمن یا فیبروز ریوی مشاهده می شود. با این وجود، در این جا مثال هایی مبنی بر وجود یک سیستم تقویتی برای ترمیم ریوی وجود دارد. برخی از بازماندگان  سندرم دیسترس تنفسی بدنبال تخریب بارز بافت ریوی قادر بوده اند تا حدی شرایط طبیعی عملکرد ریوی را مجددا احیا کنند.

موش ها نیز چنین ظرفیتی را دارند. موش هایی که با ویروس آنفلوآنزای H1N1 آلوده شدند، یک التهاب پیشرونده را نشان دادند و در آن ها تقریبا بسیاری از انواع سلول های مهم ریوی از بین رفت. اما بعد از چندین هفته، ریه ها ریکاوری شدند و هیچ گونه اثری از آسیب ریوی مشاهده نشد. با استفاده از این مدل موشی، این محققین پیش از این نوعی از سلول های بنیادی بالغ ریوی به نام p63+/Kr5+ را در مجاری هوایی دیستال شناسایی کرده بودند. زمانی که این سلول ها در محیط کشت رشد داده شدند ایجاد ساختارهای شبه آلوئولار کردند که مشابه آن چه بود که در آلوئول های ریه دیده می شد. به دنبال عفونت آنفلوآنزای H1N1، این سلول های بنیادی به جایگاه التهاب در ریه مهاجرت کرده و در ساختارهای غلاف مانند ساکن می شوند و آلوئول را از نظر مولکولی و مورفولوژی شبیه سازی می کنند. در این مطالعه جدید، این محققین گزارش کرده اند که سلول های بنیادی ریوی p63+/Kr5+ به دنبال عفونت H1N1 و آسیب وارده به ریه ها تکثیر می یابند. به دنبال چنین آسیب هایی، سلول ها در ساخت آلوئول های در حال تکوین در جایگاه التهاب ریوی مشارکت می کنند. به این منظور که ایا این سلول ها برای ترمیم ریوی مورد نیاز هستند یا خیر، محققین سیستم جدیدی را ارائه دادند اجازه جداسازی تخصصی این سلول ها از ریه موش را فراهم می کند. موش هایی که فاقد سلول های بنیادی ریوی p63+/Kr5+ به دنبال عفونت H1N1 نمی توانند به طور طبیعی ریکاوری شوند و ریه ای با بافت اسکار را نشان می دهند که قادر به تبادل مناسب اکسیژن نیست. این امر نشان دهنده نقش کلیدی این سلول های بنیادی در ترمیم بافت ریوی است. جالب تر این که وقتی این محققین این سلول های بنیادی جدا شده را مجددا به ریه اسیب دیده پیوند کردند، آن ها سریعا آلوئول های جدید تشکیل دادند که موید ظرفیت ترمیمی ان ها است.

پایان مطلب/