مادرش می گوید: محمد حسین فرزند دوم ما است. فرزند اولمان دو سال از او بزرگتر و در سلامت کامل بود.
هنگامی که او را به دلیل علائم غیر طبیعی بر روی بدن، گردن، دست و پاهایش به بیمارستان بردیم، تحت آزمایش قرار گرفت. بعد از آزمایش تعداد پلاکت های او را 5000 اعلام کردند (تعداد پلاکت به طور طبیعی باید بین 150-400 هزار باشد) .
تشخیص اولیه این بود که به دلیل اختلاف گروه خونی مادر و فرزند این اختلال به وجود آمده و به مرور زمان برطرف می شود.
مادر محمد حسین اما همچنان نگران بود و بعد از اینکه خارش و پوسته شدن بدن فرزندش را مشاهده می کند همچنان پیگیر درمان می شود و نهایتا متوجه بیماری کشنده ویسکوت آلدریچ فرزندش!
خانواده برای نجات محمد حسین از این بیماری که نقص سیستم ایمنی وابسته به جنس است همه راه ها را آزمودند.
پزشکان با آزمایش های مکرر از خانواده و بستگان این نوزاد تلاش داشتند تا از مغز استخوان یکی از نزدیکان به او پیوند بزنند اما متاسفانه هیچ نمونه منطبقی برای وی پیدا نشد تا جایی که بسیاری از پزشکان از درمان محمد حسین قطع امید کردند.
مادر محمد حسین با سازگاری HLA 4/6 نزدیک ترین انطباق را به فرزندش داشت اما از آنجا که برای پیوند از مغز استخوان باید HLA سازگاری 6/6 داشته باشد، ریسک پیوند و احتمال پس زدگی پیوند به میان آمد.
در میان دل نگرانی های این خانواده که همچنان فرزندشان با عفونت مکرر گوش، خارش بدن، عدم رشد دور سر کودک، کاهش وزن که حتی در یک سالگی به 3 کیلو رسیده بود دست و پنجه نرم می کرد، نمونه خون بندناف با سازگاریHLA 6/4 برای پیوند به محمدحسین پیدا شد.
به گفته متخصصان پیوند سلول های بنیادی، مزیت پیوند از سلول های بنیادی خون بندناف این است که با یک یا دو پله تفاوت در HLA نیز قابلیت پیوند دارد و مانند مغز استخوان احتمال پس زدگی ندارد.
محمد حسین از خرداد سال 87 در نوبت پیوند قرار گرفت و نهایتا در شهریور همان سال در بیمارستان شریعتی با استفاده از نمونه ای از بانک خون بندناف عمومی پیوند شد.
امروز سه سال از پیوند محمد حسین گذشته اشت.
به گفته مادر و پزشکان معالج وی، این کودک از لحاظ رشد جسمی طبیعی و مانند سایر همسن و سالهایش شده و رشد مغز و اعضای بدن او کاملا طبیعی است.