به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، زیست شناسان دو دانشگاه ایلینویزدرشیکاگو در مطالعه ای جدید بررسی کردند که آیا tomosyn ، مهارکننده پیام رسانی عصب می تواند به حفظ حافظه بلند مدت کمک کند یا خیر.
بنا به گفته Richmond  از اساتید زیست شناسی این اولین تلاش جامع برای بررسی نقش tomosyn در یادگیری مگس است .
مطالعات متعدد نشان داده اند که رفتار یادگیری در مگس میوه نیازمند بسیاری از پروتئین های مشابه مورد استفاده در حیوانات بالاتر ، از جمله پستانداران است.
زیست شناسان UIC دریافتند که tomosyn نقش مهمی در تنظیم مقدارانتقال دهنده های عصبی در سیناپس دارد.
Tomosyn می تواند این پیام رسانی سیناپسی را محدود کند و از بین بردن tomosyn آن را تقویت می کند.
Featherstone استاد علوم زیستی در UIC نیز گفت: وقتی ما یاد می گیریم که سیناپس ها قوی تر شوند. هنگامی که آنها ضعیف می شوند ما فراموش می کنیم. ما کشف کردیم که tomosyn مکانیزم کنترل کننده قوی تر و یا ضعیف ترشدن سیناپس ها است و این به نظر می رسد برای شکل گیری حافظه مهم باشد.
Tomosyn با گروهی از پروتئین ها مشهوربه SNARE درتعامل است  و این تعامل به نوبه خود توسط آنزیمی به نام PKA که نشان داده شده برای یادگیری مهم است تنظیم می شود.
با دانستن این،  Richmond و Featherstone آزمایشاتی را بر روی میوه مگس برای دیدن نقش tomosyn در یادگیری و حافظه انجام دادند.
آزمایش های آنها شامل توانایی مگس در یاد گیری یک بوی خاص مرتبط با شوک الکتریکی بود. مگس ها این ارتباط را به یاد داشتند و ساعت ها بعد از آن از بو دوری می کردند. اما با خاموش کردن tomosyn  مگس ها قادر به حفظ آن خاطره نبودند.
زیست شناسان UIC نشان دادند که چگونه tomosyn می تواند برهر دو سیگنال سیناپسی یادگیری و حافظه  تاثیرگذارد.
 Richmond و Featherstone امیدوارند که یافته های آنها سرنخ هایی ارزشمند برای داروسازان در ایجاد درمان های دارویی جدید برای اشکال مختلف از دست دادن حافظه انسان فراهم کند.
 Richmond گفت: tomosyn  پروتئین خوبی برای آزمایش است.
او گفت : Tomosyn مسیر کار سیناپس ها را تنظیم می کند، اما برای زندگی ضروری نیست.
وی ابراز امیدواری کرد که این پژوهش در درک چگونگی عملکرد آن در شکل گیری حافظه ، بینش مفیدی را فراهم کند که ممکن است در درمان بهتر از دست رفتن شدید حافظه کمک کند.

یافته های Janet Richmond  و David Featherstone اساتید علوم زیستی در UIC ، در نشریه PNAS منتشر شده است.

پایان مطلب/