به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در 20 سال گذشته استفاده از شیمی درمانی با دوز بالا که با یک پیوند اوتولوگ دنبال می شود به عنوان  روشی استاندارد برای بیماران با لنفومای Hodgkin که در آن ها بیماری مجددا عود کرده یا به درمان اولیه پاسخ نمی دهند مورد استفاده قرار گرفته است. در پیوند اتولوگ سلول های بنیادی خون ساز خود فرد بیمار گرفته شده و بعد از تکثیر مجددا به بیمار پیوند می شود. این روش تقریبا نیمی از بیماران را درمان می کند و برای نیم دیگر از بیماران  که بعد از پیوند هنوز در خطر بیماری قرار دارند درمان مناسبی پیدا نشده است. پیشرفت های زیادی به منظور کاهش عوارض بعد از پیوند صورت گرفته است. برای بیشتر مردم، یک پیوند می تواند بیماری را معالجه کند اما برخلاف تمام تلاش های صورت گرفته، بهبود نتایج با تاخیر مواجه بوده است و به درمان های جدید نیاز است. داروی brentuximab vedotin یک آنتی بادی است که پروتئین CD30 را هدف قرار می دهد و روی سلول های لنفومای Hodgkin مشاهده می شود. در این مطالعه 327 بیمار به طور رندوم یا دارو را دریافت کردند یا مورد درمان های حمایتی بعد از پیوند قرار گرفتند. در همه بیماران یا بیماری مجددا عود کرد یا این که درمان ها موفقیت آمیز نبود اما چیزی که مشخص بود این بود که میزان پیشرفت کاهش یافته است و فرد دچار ثبات شده است. این امر وی را امیدوار می سازد که از شیمی درمانی به عنوان راه حلی امیدبخش قبل از پیوند استفاده کند. بعد از یک پیگیری دو ساله مشخص شد که بیمارانی که brentuximab vedotin دریافت کرده بودند تا 20 درصد در آن ها بهبود حاصل شده است بدون آن که بیماری پیشرفتی کرده باشد و 88 درصد بیمارانی که brentuximab vedotin را  دریافت کرده اند هنوز زنده هستند. عوارض ناخواسته کمی در کمتر از 15درصد بیماران اتفاق افتاد که شامل نوروپاتی حسی محیطی، عفونت مجاری تنفسی فوقانی و ... است. نتایج این مطالعه این پتانسیل را دارد که شرایط کنونی را تغییر دهد.

پایان مطلب/