به گزارش بنیان به نقل ازnews-medical.net، این بیماری عمدتا در سنین بالا اتفاق می افتد و افراد مبتلا بعد از سه سال نرخ بقای 5 تا 15 درصدی دارند. در این مطالعه محققین الگوهای مولکولی به نام RNAهای غیر کدکننده طویل(IncRNAs)  را بررسی کردند که در تنظیم ژن نقش دارند. محققین فراوانی یا بیان IncRNAs را در بیماران 60 سال به بالا و هم چنین افرادی که از نظر سیتوژنیک طبیعی بودند بررسی کردند. آن ها می گویند که الگوی 48 IncRNAs را شناسایی کردند که پاسخ به شیمی درمانی های استاندارد و بقای کلی را در بیماران AML پیر پیش بینی می کند. بیماران در گروه دلخواه دارای احتمال بالایی برای پاسخ دهی به شیمی درمانی استاندارد بودند ولی  گروه دیگر پاسخ دهی ضعیف و بقای کمی داشتند. این یافته ها به چندین دلیل مهم هستند: ابتدا، آن ها قویا پیشنهاد می کنند که بیان IncRNAs می تواند پیش بینی کند که بیماران به درمان استاندارد پاسخ می دهند یا خیر. این مهم است زیرا موجب حفظ بیماران از عوارض جانبی درمان های آزمایشگاهی می شود. بیمارانی که در گروه دیگر قرار می گیرند درمان های مختلفی دریافت می کنند که شامل پیوند سلول های بنیادی نیز هست. بنابراین، این مطالعه به درمان لوکمیا کمک خواهد کرد. علاوه براین، این مطالعه اهداف جدیدی را برای تکوین درمان های جدید شناسایی می کند. این محققین با استفاده از نمونه های مغز استخوان گرفته شده از 148 بیمار پیر مبتلا به AML، یک سیستم نمره گذاری تشخیصی طراحی کردند. همه بیماران رژیم های شیمی درمانی مشابهی را دریافت کردند. به طور کلی نتایج نشان داد که پروفایل های بیان IncRNAs همراه با عود جهش، ویژگی های بالینی و نتایج ناخواسته ای از AML است. کسری از این IncRNAs نقش عملکردی در ایجاد لوکمیا دارند. علاوه براین، IncRNAs می توانند به عنوان یک بیومارکر برای AML استفاده شوند.

پایان مطلب/