به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در بسیاری از موارد بویژه زمانی که غضروف هیالینی از دست می رود، افراد دیگر توان بازسازی آن را ندارند. غضروف هیالینی شامل کندروسیت ها و ترشحات آن ها به نام پروتئین های ماتریکس خارج سلولی است که شامل کلاژن های نوع II و XI است. آن ها شامل کلاژن نوع یک هستند که کلاژن اولیه در غضروف فیبرو و بافت اسکار است.

یکی از استراتژی های شایع برای درمان آسیب های غضروف هیالین پیوند غضروف اوتولوگ است. این تکنیک شامل گرفتن بیوپسی از فرد و سپس پیوند آن به جایگاه آسیب در فرد است و از آن جا که این بیوپسی معمولا کوچکتر و کمتر از میزان مورد نیاز است، کندروسیت ها باید تکثیر شوند که به هضم آنزیمی پروتئین های ماتریکس خارج سلولی نیاز دارد. متاسفانه، تکثیر این سلول های منجر به ترشح کلاژن نوع یک می شود که منجر به ایجاد بافت فیبروز بعد از جراحی می شود. این امر موجب می شود که کندروسیت ها ویژگی های غضروف زایی شان را از دست بدهند. برای حل این مشکل این محققین پروتوکل جدیدی را ارائه دادند که منجر به تکثیر کندروسیت ها نمی شود بلکه موجب تکثیر سلول های بنیادی پرتوان القاشده(iPSCs) می شود. زمانی که تعداد کافی از سلول های iPS تکثیر یافتند، پروتکل می تواند برای تمایز این سلول ها به غضروف مورد استفاده قرار گیرد. به دلیل این که کندروسیت ها مستقیما از سلول های iPS تمایز یافتند، دیگر احتیاجی به  هضم پروتئین های ماتریکس خارج سلولی نیستند و در نتیجه دیگر فیبروز کبدی را نخواهیم داشت و تنها منجر به تولید غضروف هیالینی می شود. مزیت دیگر این روش این است که دیگر احتیاجی به استفاده از داربست های مصنوعی نیست. در مطالعات پیشین برای پیوند کندروسیت های مشتق از iPSها یا سلول های بنیادی جنینی، از داربست ها استفاده می شد تا بتوانند حمایت فیزیکی لازم را تا زمان به دست آوردن ویژگی های ترشحی تامین کنند. با این حال، مشخص نیست که این داربست های مصنوعی مانع از تلفیق بهینه این سلول های به درون غضروف می شوند یا خیر. از آن جایی که کندروسیت ها پیش از این شروع به ترشح پروتئین های ماتریکس خارج سلولی کرده اند، این سلو ل ها می توانند بدون استفاده از داربست پیوند شوند.این ویژگی به استفاده از محیط کشتی شامل TGFβ1 و CDF5 برای شش هفته نسبت داده می شود. بعد از این زمان، کندروسیت ها تکثیر را متوقف می کنند و شروع به ترشح غضروف هیالین و پروتئین های ماتریکس خارج سلولی با خلوص بالا می شود. این محققین سلول هایشان را به سه مدل جانوری پیوند کردند که شامل موش، رت و خوک های کوچک بود. یافته ها حاکی از بدست آمدن نتایج مثبت برای تلفیق و حفظ غضروف بود و می تواند گامی مهم برای استفاده از این سلول ها در جانوران بزرگ تر باشد.

پایان مطلب/