به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، با استفاده از یک ماتریکس بیومتریال از جنس سیلک منفذدار، سیستم جدید قادر به تولید پلاکت هایی برای استفاده بالینی در آینده است و می تواند یک سیستم بافتی آزمایشگاهی را برای مطالعه بیماری های پلاکت خونی ارائه دهد. بیماری های بسیاری وجود دارد که در آن ها تولید پلاکت و عملکرد آن ها مختل می شود. در این سیستم بافتی محققین می توانند مگاکاریوسیت های مشتق از بیماران و هم چنین سلول های اندوتلیالی را کشت دهند تا بتوانند رژیم های تجویز داروی خاص بیماران را طراحی کنند. هم چنین این سیستم جدید می تواند یک سیستم بافتی آزمایشگاهی in vitro را برای مطالعه مکانیسم های بیماری های خونی و پیش بینی میزان موثر بودن داروهای جدید ارائه دهد که هم دقیق تر است و هم این که هزینه کمتری در مقایسه با مدل های جانوری in vivo مصرف می کند. احتیاج به سیستم های تولید پلاکت برای درمان بیماران  بسیار مشخص است.

پلاکت ها هم می توانند نجات بخش و هم می توانند تهدید کننده حیات باشند. این سلول ها مانع از خونریزی های منجر به مرگ می شوند و از طرف دیگر نقش پاتولوژیکی را در حمله ها و سکته های قلبی، التهاب و سرطان ایفا می کنند. این سلول ها در استخوان های اسفنجی تولید می شوند و ریز محیط مغز استخوان  به عنوان یک نیچ، تولید پلاکت ها و سایر سلول های خونی را حمایت می کندو سلول های خونی بالغ بین مغز استخوان و جریان خون و از طریق سلول های اندوتلیالی دیواره عروق و ترکیبات ماتریکس خارج سلولی مبادله می شوند که برای تولید سلول های خونی سالم ضروری است. ویژگی های خاص پروتئین سیلک برای شبیه سازی این میکرو محیط ضروری است. این پروتئین دارای ساختار مولکولی منحصر بفردی است که آن را قادر می سازد طیفی وسیعی از سختی هار ا به نمایش بگذارد. این ویژگی ها اثر زیادی روی تشکیل پلاکت و آزادسازی آن دارد. علاوه براین، سیلک زیست سازگار اسن و توانایی تثبیت عامل های زیست فعال را در دماهای طبیعی دارد. مهم تر این که سیک برای پلاکت ها غیر فعال کننده است  که بدین معنی است که موجب شروع لخته شدن نمی شود و در نتیجه اجازه تجمع پلاکت های دارای عملکرد را در بیورآکتور می دهد. این سیستم جدید از ریزلوله های ریسیده شده سیلک، کلاژن و فیبرونکتین که بوسیله اسفنج سیلک منفذ دار احاطه شده است. محققین توانسته اند با استفاده از این سیستم تولید پلاکت ها را در بیورآکتور افزایش دهند که در این میان آن ها سیلک را با سلول های اندوتلیالی فعال و پروتئین  های مولکولی وابسته به اندوتلیال که تشکیل پلاکت را حمایت می کنند، قالب گیری کردند.

تست های آزمایشگاهی نشان داد که پلاکت هایی که از این سیستم تولید و ریکاوری می شوند قادر هستند تجمع کنند و لخته ایجاد کنند. اگر چه تعداد پلاکت های تولید شده به ازای مگاکاریوسیت ها در مقایسه با شرایط بدنی کمتر است، محققین یادآور می شوند که این سیستم به مراتب کارایی بالاتری در مقایسه با سیستم های پیشین دارد. محققین امیدوار هستند که این پلاکت های تولید شده  بتوانند به عنوان منبعی برای فاکتورهای رشد مشتق از پلاکت ها و برای ترمیم زخم ها در طب ترمیمی استفاده شوند.

پایان مطلب/