به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، سلول هایی که به طور فعال تقسیم می شوند مانند سلول های زایا، سلول های بنیادی جنینی و سلول های بنیادی خونی در مغز استخوان، آنزیم تلومراز این کلاهک های حفاظتی(تلومرها) را برای تضمین تقسیم و همانند سازی مناسب در اندازه طبیعی نگه می دارد( به اصطلاح از نو پر می کند). به نظر می رسد سلول های سرطان نیز این توانایی را دارند که تلومراز را فعال کنند و این به آن ها اجازه می دهد که توانایی تقسیم خود را حفظ کنند که نتایج جالبی برای بیمار در پی ندارد. با این حال با توجه به مطالعه ای جدید نشان می دهد که سلول های سرطانی که از تلومراز استفاده می کنند ممکن است به این امر وابسته باشند که کدام یک از واریته های ژنی مرتبط با فعالیت تلومرازی در سلول های فرد بیان می شوند.

کوتاه شدن تلومرها امری اجتناب ناپذیر و وابسته به سن است که فاکتورهایی مانند چاقی و سیگار کشیدن آن را تسریع می کنند. بنابراین،  برخی  از  مطالعات پیشین دریافته اند که ارتباطی بین کوتاهی تلومرها و افزایش کشندگی( از جمله در مورد سرطان) وجود دارد و برخی دیگر خلاف این ادعا را دارند.  یک توضیح ممکن برای این شواهد ضد و نقیض ممکن است این باشد که ارتباط بین تلومرهای کوتاه و افزایش کشندگی سرطان وجود دارد اما در مطالعات پیشین فاکتورهای دیگر( سن و روش زندگی) که دلایلی واقعی هستند در نظر گرفته نشده بودند. انحراف ژنتیکی در ژن ها متعدد مانند TERC، TERT و OBFC1 با طول تلومرها مرتبط است که وابسته به سن و روش زندگی می باشد. بنابراین، آنالیز ژنتیکی به نام رندوم سازی مندلی می تواند برخی از این ابهامات را حذف کنند و اجازه مطالعه بهتر ارتباط طول تلومر و کشندگی سرطان را بدهد. برای انجام این امر محققین در دانشگاه کپنهاگ اطلاعات مربوط به دو مطالعه مرتبط با هم را استفاده کردند که در مورد 64637 فرد بود که طی سال های 1991 تا 2011 زیر نظر بودند. شرکت کنندگان یک پرسشنامه را تکمیل کردند و مورد ارزیابی فیزیکی قرار گرفتند، نمونه های خونی آن ها برای آنالیز های بیوشیمی مورد استفاده قرار گرفت و طول تلومرهای آن ها هم مورد ارزیابی قرار گرفت. از مجموع 7607 مرگی که اتفاق افتاد، 2420  مورد آن به دلیل سرطان بود. به طور کلی، همان طور که مورد انتظار بود کاهش طول تلومر ها که در لوکوسیت ها بررسی شد با مرگ و میرهای ناشی از سن و سایر متغیرها مانند BMI و سیگار کشیدن و مرگ های سرطانی مرتبط بود. جالب این که ، بالاترین رتبه ژنتیکی برای کاهش تلومر ها بود که به طور ویژه با کاهش کشندگی سرطان همراه بود اما در مورد سایر مرگ ها این گونه نبود که پیشنهاد می کند که تلومرهای کمی کوتاه تر در بیماران سرطانی با نمره ژنتیکی بالای کوتاه شدن تلومر ممکن است سودمند باشد زیرا تقسیم سلولی کنترل نشده که منجر به پیشرفت تومور و مرگ می شود کاهش یافت. محققین نتیجه گرفتند که تلومرهای طویل ممکن است یک مزیت بقایی را برای سلول های سرطانی ایجاد کنند که موجب افزایش تکثیر آن ها و در نهایت کشندگی آن ها می شود.

پایان مطلب/