به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطالعه مثالی خوب از کاربردی کردن مطالعات پایه و تبدیل آن ها به ابزار درمانی ارزشمند است. این مطالعه می تواند منجر به اهداف جدید بالقوه برای درمان آلوپسی شود که نوعی از دست رفتن مو است. محققین تایوانی در دانشگاه Yang-Ming می دانند آسیب فولیکول مو روی محیط مجاورش اثر می گذارد و این محیط نیز به نوبه خود روی ترمیم مو اثر می گذارد.  برمبنای این اطلاعات آن ها استدلال کردند که ممکن است قادر باشند که از محیط برای فعال کردن فولیکول های موی بیشتر استفاده کنند. برای تست این فرضیه، آن ها یک استراتژی جالب برای کندن 200 فولیکول مو و به صورت یک به یک و در پیکر بندی مختلف در پشت موش، ابداع کردند. زمانی که آن ها موها را در یک الگوی کم تراکم و در فضایی که در قطر از 6 میلی متر تجاوز نمی کرد کندند، هیچ مویی ترمیم نشد. با این حال، کندن در تراکم بالاتر و در نواحی گرد و با قطر 3 و 5 میلی متر موجب شروع ترمیم بین 450 تا 1300 مو شد که شامل موهای خارج از محدوده کنده شده نیز بود. این تیم نشان داند که این فرایند ترمیمی به اصل سنجش از حد نصاب(quorum sensing) تکیه دارد که تعریف می کند که چگونه یک سیستم به یک محرک که روی برخی از اعضا (نه همه) اثر می گذارد پاسخ می دهد. در این مورد، quorum sensing نشان می دهد که چگونه سیستم فولیکول مو به کندن برخی از موها(نه همه) پاسخ می دهد. از طربق آنالیزهای مولکولی، تیم نشان داد که این فولیکول های کنده شده با آزاد کردن پروتئین های التهابی یک سیگنال استرس ایجاد می کنند که سلول های ایمنی را به محل آسیب فرا می خواند. سپس این سلول های ایمنی مولکول های سیگنالینگی مانند TNF-α را ترشح می کنند که در یک غلظت خاص، با فولیکول های کنده شده و نشده ارتباط برقرار می کند و اینک زمان رشد مو است. مفهوم این مطالعه این است که فرایندهای موازی ممکن در فرایندهای پاتوژنیک و فیزیولوژیک هر اندام وجود داشته باشند، هر چند این فرایند به آسانی در مورد فولیکول مو مشاهده نمی شود. علاوه بر این یافته های اخیر، این محققین اخیرا به مطالعه چگونگی تنظیم سلول های بنیادی فولیکول پرها در طی تکامل دایناسورهای پردار و تبدیل شدن به پرندگان پرداخته اند.

پایان مطلب/