به گزارش بنیان به نقل از ScienceDaily ، محققان دریافتند که با استفاده از سلول های بنیادی، رشد مجدد بافت های سر و صورت - عمدتا استخوان - سریعتر، موثرتر وبا واکنش های تهاجمی کمتری نسبت به درمان های بازسازی متداول استخوان صورت می گیرد.
محققان دانشکده دندانپزشکی و مرکز تحقیقات سلامت دهان و دندان دانشگاه میشیگان ، دریک  کارآزمایی بالینی که شامل 24 نفر نیازمند بازسازی استخوان فک بعد از برداشتن دندان بودند، همکاری کردند.
بیماران سلول های ترمیم کننده بافت و یا درمان رایج بازسازی استخوان را دریافت کردند. سلول های ترمیم کننده بافت ، T-  ixmyelocelنام دارد، که توسط شرکت  Aastrom تولید می شوند.
Darnell Kaigler محقق اصلی این مطالعه گفت: دربیماران با نقص استخوان فک که دندان هایشان را نیز از دست داده اند، جایگزینی دندان از دست رفته به طوری که طبیعی عمل کند، بسیار دشوار است. این فن آوری به طور بالقوه می تواند برای ترمیم مناطق از دست رفته استخوان فک مورد استفاده قرار گیرد به طوری که دندان های از دست رفته را می توان با ایمپلنت های دندانی جایگزین کرد.
به گفته Kaigler این درمان بهترین راه حل برای نقص های بزرگ از جمله نقص های ناشی از تروما، بیماری یا نقص هنگام تولد است. این نقص ها بسیار پیچیده هستند زیرا شامل انواع بافت های مختلف - استخوان، پوست، بافت لثه – بوده و یک چالش بزرگ برای درمان می باشند.
مزیت اصلی درمان با سلول های بنیادی این است که از سلول های خود بیمار به جای استفاده از بافت های دست ساز یا مواد خارجی برای ترمیم بافت ها استفاده می شود.
نتایج این مطالعه امیدوار کننده بود. در هفته ششم و دوازدهم پس ازدریافت این سلول درمانی تجربی، بیماران این مطالعه ایمپلنت های دندانی را دریافت کردند. بیمارانی که سلول بنیادی ترمیم کننده بافت را دریافت کرده بودند، تراکم استخوان بیشترو ترمیم استخوان سریعتری از بیماران دریافت کننده درمان رایج  بازسازی استخوان نشان دادند.
علاوه بر این، گروه فوق نیاز به پیوند استخوان ثانویه کمتری بعد از دریافت ایمپلنت داشتند.
سلول های مورد استفاده برای درمان در ابتدا از مغز استخوان ران بیمار با استفاده از سیستم های اختصاصی Aastrom، که اجازه رشد به بسیاری از سلول های مختلف  از جمله سلول های بنیادی را می دهد، استخراج شد. سپس این سلول های بنیادی در فضاهای مختلف دهان و فک قرار گرفت.
Kaigler گفت: درمان با سلول های بنیادی هنوز هم احتمالا 5-10 سال از زمانیکه به طور منظم برای درمان صدمات و نقص دهان و صورت مورد استفاده قرار گیرد، فاصله دارد. گام بعدی انجام آزمایشات بالینی بیشتر است که شامل نقص های بزرگتر سر و صورت در تعداد بیشتری از بیماران می باشد.
پایان مطلب/