درمان اصلی این نوع از سرطان جراحی است ولی متاسفانه کمتر از 25% موارد آن در زمان تشخیص قابل جراحی هستند و نزدیک به 30% موارد نیز در زمان تشخیص پیشرفت موضعی دارند که برای جراحی مناسب نیستند و در بعضی موارد نیز بیماری در زمان تشخیص متاستاتیک است.

استراتژی اصلی درمانی در زمانی که جراحی امکان پذیر نباشد استفاده از شیمی درمانی و رادیوتراپی است.

درمان های هدفمند با مهار مکانیسم های ملکولی که در NSCLL فعال هستند می تواند در بهبود نتایج درمانی موثر باشد. امکان پیش بینی عملکرد موثر یک دارو در یک نوع سرطان بر اساس پروفایل بیولوژیک ان در هر بیمار ، پنجره جدیدی است که در آنکولوژی مدرن باز شده است و براساس آن هر روز داروهای هدفمند جیدی وارد عرصه درمان بیماری های بدخیم می شوند.سرطان ریه از نوع NSCLL نیز از این پیشرفت بی نصیب نمانده است . استفاده از خاصیت بیولوژیک NSCLL هم در پیش بینی عملکرد و اثر داروهای کموتراپی نظیر سیس پلاتین کاربرد داشته است و هم در استفاده از داروهای ملکولی.

بیومارکرهای شناخته شده در NSCLL درکاربرد صحیح سه گروه درمانی به پزشک کمک می کنند:

1 – عوامل سایتوتوکسیک

2 – مهارکننده های تیروزین کیناز

3 –عوامل ضد آنژیوژنز

بیشترین میزان موتاسیون تیروزین کینازی در NSCLL درگیرنده EGFR شناخته شده است که در 10-20 % مورد NSCLL وجود دارد و هدف بسیاری از درمان های ملکولی تایید شده و یا در حال کارآزمایی می باشد.Erlotinib، Gefitinib، Cetuximab از این گروه می باشند.

Bevacizumab نیز که مهار کننده VEGF می باشد و یک داروی ضد آنژیوژنز می باشد از سال 2005 وارد میدان درمان سرطان ریه شده است و با افزایش بقا بیماران همراه شده است.

درمان های ملکولی بسیاری نیز در مطالعات اولیه و فازهای I، II، III کارآزمایی در درمان NSCLL هستند که در این مبحث مورد بحث قرار گرفته اند.

پایان مطلب/