به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطالعه با استفاده از مدل جانوری ممکن است دیدگاه های جدیدی در مورد ناشنوایی ایجاد کند و احتمال دارد که ایمپلنت های حلزونی و کمک شنوایی را بهبود ببخشد. تعادل شنوایی بین گوش ها و این که چگونه بین صوت و سر وصدا وجه تمایز قائل شویم به رفلکس عصبی بستگی دارد که حلزون هر گوش را از طریق یک مرکز کنترل شنوایی به هم مرتبط می کند. این رفلکس را olivocochlear می نامند. شنوایی ما بسیار حساس است که می توانیم افتادن یک قطره را حس کنیم و این بدلیل وجود یک تقویت کننده حلزونی است که در گوش داخلی قرار دارد و مرتبط با سلول های مویی است که اصوات را تقویت می کنند. زمانی که شدت صوت افزایش می یابد، رفلکس olivocochlear، تقویت کننده حلزونی را کاهش می دهد تا به طور دینامیک تعادل  هر گوش را برقراری شنوایی بهینه، متمرکز کردن صوت و حفظ شنوایی برقرار کند. مطالعه نشان می دهد که سلول های مویی خارجی حلزون که لرزش های صوتی را تقویت می کنند، یک سیگنال حسی برای کننترل فیدبکی دینامیک این تقویت صوت و از طریق گروهی از فیبرهای عصبی شنوایی به مغز می فرستند. درموش فقدان این ارتباط فیبری حسی با سلول های مویی خارجی حلزون، موجب ارائه شده صدای بلند به یک گوش می شود و در نتیجه هیچ تاثیری روی حساسیت شنوایی گوش دیگر ندارد. محققین استنباط کرده اند که برخی ناشنوایی هایی که در انسان ها همراه با پیر شدن اتفاق می افتد ممکن است مربوط به کاهش تدریجی ارتباط فیبرهای حسی با سلول های مویی خارجی باشد.

پایان مطلب/