هموگلوبينوپاتي ها، گروهی از اختلالات وراثتی هتروژن هستند که در آن‌ها جهش‌ باعث کاهش و يا نقص در ساخت يکی از زنجيره‌های هموگلوبين A شده و يا اين که توالی طبيعی اسيدهای آمينه، زنجيره های گلوبين را تغيير می‌دهد. شايع‌ترين اختلالات هموگلوبين، تالاسمی و آنمی داسی شکل است. بيماران مبتلا به اين اختلالات اغلب نياز به دريافت مداوم خون دارند. با اين حال اين روش درمانی ممکن است باعث گرانباری آهن و متعاقب آن تخريب بافت‌ها و احتمال ابتلا به عفونت‌های ويروسی گردد. هدف از اين مقاله بررسی روش های درمانی جديد با حداقل عوارض در خصوص دو هموگلوبينوپاتی فوق بود.
در مقاله ای که از سوی دکتر سهيلا رهگذر  PhD ايمونوهماتولوژی استاديار دانشکده علوم دانشگاه اصفهان ، منصوره‌السادات انتظار قائم ، مرجان عابدی ، فاطمه منتظری  منتشر شده ، با نقد و بررسی 51 تحقيق منتشر شده در مجلات معتبر، جديدترين راه‌کارهای درمان تالاسمی و آنمی داسی شکل را به چالش کشيده است. مقالات مورد اشاره از پايگا‌ه‌های اطلاعاتی ابسکو، Elsevier ، Pubmed ، OVID و NCBI برگرفته شده اند.
يافته‌ها
اگر چه تزريق خون و درمان‌های دارويی، کيفيت و طول عمر بيمار را بهبود می‌بخشد اما پيوند سلول‌های بنيادی خونساز را مي توان به عنوان تنها راه درمان قطعی اين اختلالات مطرح نمود. با اين وجود هم چون ساير روش‌های درمانی، اين شيوه نيز عوارضی را به همراه دارد. بيشترين عوارض طولانی مدت پيوند در اين بيماران، ناباروری و نارسايی گنادها به ويژه در بانوان، GVHD ( Graft-Versus-Host Disease ) مزمن و بروز بدخيمی‌های ثانويه است.
نتيجه گيری
بررسی تلاش های صورت گرفته در زمينه درمان هموگلوبينوپاتی‌ها نشان می‌دهد که علی‌رغم محدوديت های موجود در پيوند سلول های بنيادی، اين شيوه تنها روش درمانی مؤثر در درمان اختلالات هموگلوبين می‌باشد. انواع سلول‌های مورد استفاده در اين خصوص و شيوه‌های جديد تسهيل‌کننده در امر پيوند، در اين مقاله مورد بررسی قرار گرفته است.
پایان مطلب/