سلول های طبیعی طول عمر مشخصی دارند که این طول عمر بستگی به نوع سلول دارد. به عنوان مثال ، سلول های پوست ، مو  و سلول های پوششی معده و روده شما بارها از بین می روند و جایگزین می شوند. چراکه این سلول ها به طور مداوم در معرض عوامل محیطی مثل گرما ، نور و ترکیبات غذا ، نوشیدنی و دارو قرار دارند. سلول هی بافت های دیگر، کمتر از مواردی بیان شید ، جایگزین می شوند، چرا که کمتر در معرض عوامل محیطی که باعث فرسودگی آنها می شود قرار می گیرند.در شرایطی که جایگزینی سلول ها باعث اختلال در عملکرد آن بافت شود نیز جایگزینی سلولبی بسیار کمتر اتفاق می افتد. به عنوان مثال، اگر سلولهای مغزی با سلول های جدید جایگزین شوند ، یادگیری و حافظه دچار اشکال می شود. به این خاطر که توانایی شما در یادگیری و به یادآوردن مسائل ، در دستورالعمل ها، فعالیت ها و ارتباطات سلول های مغزتان کدگذاری می شوند. همین طور، جایگزینی مکرر سلول های قلبی توانایی آنها را در نواختن ضربان به طور هماهنگ با سلول های دیگر مختل می کند وداشتن ضرب آهنگ یکسان در ضربان را از آنها می گیرد.وارد کردن سلول های قلبی تازه همانند داشتن دو نوازنده طبل در یک گروه موسیقی است که هر کدام با سرعت و ریتم متفاوتی از یکدیگر می نوازند.

تا همین اواخر نیز دانشمندان گمان می کردند که سلول های قلبی به هیچ عنوان با سلول های جدید جایگزین نمی شوند و تصورشان بر این بود که سلول های قلبی که در طول دو دهه اول زندگی فرد نمو پیدا کرده اند تازمان مرگ باقی می مانند. در اوریل سال 2009، در گزارشی که حاصل یک همکاری مشترک بین محققان کالیفرنیایی و سوئیسی بود اعلام شد که سلول های قلبی قادر به جایگزینی خود هستند ولی خیلی آهسته. برطبق یافته های آنها، قلبی که 25 سال دارد، حدود 1درصد سلول های ماهیچه ای خود را در یک دوره 12 ماهه جایگزین می کند و یک قلب 75 ساله، 5% سلول های ماهیچه ای خود را طی یک سال جایگزین می کند.این مقدار ، جایگزینی به قدری کند است تا به سلول های جدید اجازه هماهنگ شدن با ضربان سایر سلول ها بدون مختل کردن فعالیت شان را بدهد.

با فرض اینکه سیستم خون ساز بدن شما سالم باشد، این سیستم حدودا هر 120 روز، گلبول های قرمز جدید می سازد تا جایگزین گلبول های قرمز فرسوده و از کار افتاده شوند. پلاکت های خونی که عامل انعقاد خون هستند، به طور معمول هر 10 تا 12 روز جایگزین می شوند. اگر سلول ها دچار مرگ و فرسودگی نشوند و بدن شما همچنان به تولید سلول های جدیدی که قرار است جایگزین آن سلول های فرسوده گردد ادامه دهد، شما مبتلا به سرطان می شوید زیرا انبوهی از سلول های اضافی در بدن شما جمع می شوند.

تومورها ذاتا تهدیدی برای زندگی فرد به حساب نمی آیند. گاهی آنها اثر سوء بر روی اندامهای حیاتی مثل مغز دارند و در این صورت است که باید برداشته شوند.ولی در بیشتر موارد بسیاری از آنها خوش خیم و یا غیرسرطانی هستند و برداشتن آنها ساده است.تومورهای خوش خیم مثل خال های گوشتی و سایر غده ها به طور معمول بسیار کند رشد می کنند و به بافت های مجاور حمله نمی کنند و در سایر نقاط بدن گسترش نمی یابند.

پایان مطلب/