به گزارش بنیان به نقل از ايسنا، اين تنوع به ژن گيرنده اکسيتاسين بدن موسوم به هورمون عشق مرتبط بوده كه پيوندهاي دوستي، يكدلي و ديگر رفتارهاي اجتماعي را تقويت مي‌كند.

اين دانشمندان به اجراي آزمايشي پرداختند كه در آن از 23 زوج كه ژنوتيپ آنها براي محققان شناخته شده و از نظر ناظران دور بود، فيلم‌برداري شد.

 از يكي از زوج‌ها خواسته شد تا با ديگري در مورد يكي از لحظات سخت زندگي خود صحبت كند. از ناظران خواسته شد تا براي 20 ثانيه بدون صدا به شنونده نگاه كنند.

 بر اساس اين پژوهش كه در مجموعه مقالات آكادمي ملي علوم آمريكا منتشر شده، در بسياري از موارد، ناظران توانستند تشخيص درستي در مورد فرد حامل ژن مهرباني بدهند.

 
به گفته محققان حتي يك تغيير كوچك ژنتيكي مي‌تواند بر رفتار افراد تأثير محسوسي داشته و اين تفاوت‌هاي رفتاري به راحتي توسط ديگران قابل دريافت است.

در اين پژوهش از هر 10 شركت‌كننده كه مورد قضاورت ناظران بي‌طرف قرار گرفته بودند، 9 نفر با عنوان «غيرقابل اطمينان» قضاوت شدند؛ در حالي كه شش تن از هر 10 مورد نيز با نشانه «بسيار جامعه‌يار» از ژنوتيپ GG برخوردار بودند.

اين شركت‌كنندگان، پيش از اين مورد آزمايش قرار گرفته و مشخص شده بود كه از ژنوتيپ‌هاي GG، AG يا AA در توالي دي‌ان‌اي rs53576 ژن گيرنده اکسيتاسين برخوردارند.

 افرادي كه از دو نسخه آلل G برخوردارند، عموما دلسوزتر، قابل‌اعتمادتر و دوست‌داشتني‌تر محسوب مي‌شوند.

 افرادي كه از ژنوتيپ‌هاي AG يا AA برخوردارند، از رفتارهاي مثبت كمتري برخوردار بوده و حساسيت والديني كمتري را احساس مي‌كنند.

 تحقيقات پيشين نشان داده بود اين افراد از خطر بالاتري در ابتلا به اوتيسم برخوردارند.

با اين‌وجود، به گفته محققان نمي‌توان تنها با اتكا به خصيصه ژنتيكي به پيش‌بيني رفتار افراد پرداخته و مطالعات بيشتري براي شناخت چگونگي تاثير اين متغيرها در زيست‌شناسي زيربنايي رفتار لازم است.

پایان مطلب/