به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، یافته های این مطالعه دیدگاه های جدید و تازه ای را در مور نقش رادیکال های آزاد روی فرایند پیری ایجاد کرده است. این رادیکال های آزاد می توانند حاصل متابولیسم طبیعی بدن باشند و یا این که از یک منبع خارجی مانند دود تنباکو یا سایر سموم ایجاد شود. رادیکال های آزاد می توانند با تغییر ساختارهای شیمیایی DNA و پروتئین ها موجب آسیب سلولی شوند. اگرچه مطالعات متعدد نشان داده بود که افزایش این رادیکال های آزاد موجب تسریع فرایندهای منجر به پیری می شود  اما این مطالعه نشان داد استفاده از آنتی اکسیدان هایی که سطح این رادیکال های آزاد را پایین می آورند نیز منجر به نتیجه ای دلخواه نمی شود. این مطالعه نشان می دهد که برای نشان دادن نقش این رادیکال های آزاد باید در تمام طول زندگی جانور مکانیسم های دخیل در فرایندهای پیری را ارزیابی کرد. به نحوی که تولید افزایش یافته رادیکال های آزاد در جانوران جوان مزایایی را نشان داد. مطالعات پیشین نشان داده بود که رادیکال های آزاد اضافی منجر به این می شوند که برخی از سلول های پوستی دچار آسیب میتوکندریایی شده و وارد روند پیری شوند و تقسیم را متوقف کنند. در واقع با گذشت زمان انرژی در دسترس برای سلول های بنیادی اپی تلیالی کاهش یافته  و رفته رفته این سلول ها کمیاب شده و نشانه های پیری بروز می کند. اما این مطالعه جدید اثرات پلیوتروپیک جدید غیر قابل انتظاری را نشان دادند که نشان دهنده سودمند بودن این رادیکال ها در موش های جوان بود. این محققین می گویند که استرس میتوکندریایی ناشی از رادیکال های آزاد، سلول های پوست را در جانور جوان تر مجبور می کنند که سریع تر از حالت نرمال تمایز یابند و در نتیجه مخزن سلول های بنیادی در دسترس برای نوزایی پوست برای همیشه را خالی می کنند. این فرایندی ساده نیست و ممکن است که طبیعت از این رادیکال های آزاد برای بهینه سازی سلامت پوست استفاده کند و این فرایندتا مراحل بعدی زندگی جانور کشنده نیست و بعد از سن تولید مثلی جانور نیاز به ایجاد راهی دارد که این مکانیسم را تغییر دهد. با توجه به این مطلب می توان گفت که استفاده از مقادیر زیاد آنتی اکسیدان ها حداقل در مورد پوست می تواند اثرات بدی را به دنبال داشته باشد.

پایان مطلب/