به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، عوارض دلیل اصلی اختلالات تهدید کننده در دیابت نوع یک هستند که روی سیستم قلبی عروقی، کلیه، چشم ها و اعصاب هستند. حتی اگر کنترل گلیسمی به خوبی صورت گیرد، افراد با دیابت نوع یک هنوز با خطر ایجاد عوارضی مواجه هستند که می تواند روی فعالیت آن ها و کیفیت زندگی آن ها تاثیر بگذارد. اگر ما بتوانیم درمان هایی را پیدا کنیم که این عوارض را در مراحل اولیه شناسایی کند، می توانیم سلامت افراد دیابتی را به نحو بهتری حفظ کنیم. تعیین دقیق این که چگونه فرایندهای ترمیم سلولی در دیابت نوع یک مختل می شوند و در نتیجه ایجاد درمان های موثر با مشکلاتی مواجه است. چالش موجود به دلیل  عدم وجود مدل های سلولی و جانوری مناسبی است که بتوانند این بیماری را شبیه سازی کنند. در این مطالعه سلول های بنیادی پرتوان القا شده برای مدل سازی این بیماری استفاده شد. این سلول ها از سلول های پوست بیماران مبتلا به دیابت نوع یک که بیش از 50 سال سن داشتند مشتق شدند. شرکت کنندگان به دو گروه +C (عوارض شدید) و –C( عوارض کم و ملایم) تقسیم بندی شدند. آنالیز ژنتیکی این سلول های بنیادی پرتوان القایی تفاوت قابل ملاحظه ای را در گروه  +C در مقایسه با گروه –C  و کنترل نشان داد. در گروه +C، تغییراتی  در ماشین مسیر چک پوینت آسیب DNA وجود داشت که فرایند ترمیم DNA را در سلول های بدن مونیتور می کند. این ماشین در گروه –C به خوبی عمل می کرد و ترمیم سلول های آسیب دیده را تضمین کرده و مانع از مرگ سلولی و ایجاد عوارض می شد. شواهد بیشتر به وسیله سلول های عصبی که از iPSCها تمایز یافته بودند، ارائه شد به نحوی که سلول های عصبی گروه +C در مقایسه با گروه –C بیشتر به مرگ اولیه سلول های عصبی مستعد بودند. نتایج آنالیزها نشان داد که سطوح پروتئینی به نام miR200 در سلول های عصبی گروه +C در مقایسه با گروه –C به مراتب بالاتر بود و این یافته ای مهم است زیرا miR200 نقش مهمی در فرایند ترمیم DNA دارد.

پایان مطلب/