خلاصه سخنرانی وی به شرح زیر است: 

مهندسی بافت داربست های جایگزین به منظور ترمیم بافت  آسیب دیده یکی از مواردی است که امروزه بسیار مورد توجه است. از دلایل قابل اهمیت آن، یکی عدم موفقیت کامل پیوند بافت از شخصی به شخص دیگر به دلیل پاسخ های ایمنولوژیک و پس زده شدن بافت توسط سیستم ایمنی بدن میزبان است و دیگری، دشواری برداشت بافت از خود شخص و پیوند آن به نقطه دیگری از بدن است که نیازمند دو یا چند بار جراحی مشکل می باشد.از این رو نیاز به مهندسی بافت و تولید داربست از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی بیشتر از پیش احساس می شود. 

استفاده از تکنولوژی تولید الیاف در مقیاس نانو در زمینه پزشکی امری است که به دلیل شباهت ساختار بافت طبیعی به فیبریل های در مقیاس نانو بسیار جالب توجه است. الکتروریسی به عنوان یک روش شناخته شده در دنیا قابلیت تولید داربست هایی با ساختار نانویی را دارد. با این روش می توان داربست هایی که شبیه به ساختار و اسکلت اصلی ماتریکس خارج سلولی است و پایه قرارگیری و رشد سلول ها در هر نوع بافتی است را تولید نمود.

در این مقاله با استفاده از پلیمرهای زیست تخریب پذیر طبیعی کیتوسان و سنتزی پلی (کاپرولاکتان) داربست های نانولیفی را بروش الکتروریسی برای مقاصد مهندسی بافت تولید کرده و به قابلیت های آنها بررسی شده است.

پلیمرهای طبیعی و مصنوعی محدودی برای کاربردهای بیومدیکال مورد الکتروریسی قرار گرفته اند.از این رو از ترکیب این دو یا چند پلیمر بصورت هیبرید و کامپوزیت یا به صورت داربست های چند لایه استفاده شده است.تغییر در ترکیب و نسبت این پلیمرها و همچنین تغییر در نحوه قرار گیری لایه ها و بررسی برتری هریک بر دیگری مطالعه شده است.

از آنجایکه داربست های تولیدی برای مصارف بیومدیکال در نظر گرفته شده اند، بررسی قابلیت های بیولوژیک داربست همچون زیست سازگاری، خواص ضد میکروبی ، زیست تخریب پذیری، قابلیت اتصال، چسبندگی، تکثیر و رشد سلول های خاص ارگان مورد نظر بر روی داربست از جمله اهداف مهم دیگر در این پروژه می باشد.

همچنین آزمون های مکانیکی برای هر داربست با توجه به محل کاربرد انجام شده است تا قابلیت استفاده داربست مذکور در محل در حالت واقعی بررسی شود. تست های invivo بر روی مدل حیوانی نیز پس از آزمون های بالا انجام شده و داربست مذکور در بدن حیوان کاشته و رفتارهای بیولوژیک آن مورد بررسی قرار گرفته است. 

پایان مطلب /