به گزارش بنیان به نقل از qmul.ac.uk، این مطالعه که در ژورنال Nature Chemistry‌به چاپ رسیده است توصیف می کند که چگونه پپتیدها و پروتئین ها می توانند برای ایجاد موادی که رفتار دینامیک نشان می دهند استفاده شوند و شرایطی مانند رشد، مورفوژنز و  ترمیم بافت های زیستی را شبیه سازی کنند. این روش از محلول هایی از مولکول های پروتئین و پپتید استفاده می کند که به محض تماس با یکدیگر خودارایی کرده و در محل تماس شان ایجاد یک بافت دینامیک می کنند. همان طور که این مواد درحال سازماندهی هستند می توانند به آسانی برای ایجاد اشکالی خاص تحت دست ورزی قرار گیرند. این کشف می تواند به مهندسی بافت هایی مانند سیاهرگ ها، شریان ها و یا حتی سد خونی- مغزی منجر شود که به محققین اجازه خواهد داد که بیماری هایی مانند آلزایمر و ... را در بیشترین سطح تشابه مورد مطالعه قرار دهند. هم چنین این تکنیک می تواند به ایجاد ایمپلنت های بهتر، بافت های پیچیده تر و یا روش های غربالگری دارویی موثرتر منجر شود.

پایان مطلب/