به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطالعه که در nature به چاپ رسیده است، جزء اولین مطالعاتی است که اثر گذاری این بیماری روی مغز بیماران را در سطوح سلولی نشان می دهد. علاوه براین، این مطالعه نشان می دهد که چرا برخی از بیماران به تیمار با لیتیوم جواب می دهند ولی برخی دیگر خیر. محققین همگی در مورد این که این بیماری می تواند عامل سلولی نیز داشته باشد متفق القول نبودند اما این محققین در انستیتو سالک می گویند که این مطالعه ما گامی مهم در نشان دادن متفاوت بودن سلول های این بیماران با سلول های افراد طبیعی است. مطالعات نشان داده است که استفاده از لیتیوم برای افرادی که نوسانات عاطفی شدیدی را نشان می دهند، موثر نیست و پزشکان ناچار می شوند برای آن ها داروهای آنتی سایکوتیک، داروهای ضد افسردگی و تثبیت کننده های حالت قوی را تجویز کنند. برای مطالعه دلایل دخیل در بیماری دو قطبی، محققین سلول های پوستی را از شش بیمار مبتلا به اختلال دو قطبی جمع آوری کردند و آن ها را به سلول های بنیادی بازبرنامه ریزی کردند و در نهایت به نورون تمایز دادند و آن ها را با نورون های فرد طبیعی مقایسه کردند. این نورون ها به طور طبیعی به محرک ها پاسخ می دهند. از طرفی نورون های ایجاد شده از این شش بیمار، بیشتر حساس هستند و برای مشاهده پاسخ دهی آن ها شما نیاز به فعال کردن آن ها به طور شدید ندارید. از طرفی میتوکندری های درون این سلول ها بسیار فعال تر بودند. از آن جایی که سلول های سه بیمار به لیتیوم پاسخ می دادند و سلول های سه بیمار دیگر به این لیتیوم پاسخ ندادند، گام بعدی محققین تست کردن این مطلب بود که این سلول ها چگونه به لیتیوم پاسخ می دهند. آن ها سلول ها را در محیط حاوی لیتیوم کشت دادند و میزان حساسیت آن ها را ارزیابی کردند. جالب این بود که نورون های هر دو گروه در تست های اولیه مشابه بودند اما در پاسخ به لیتیوم به نحو متفاوتی رفتار کردند. سلول های بیماران پاسخ دهنده به لیتیوم بعد از تیمار با این ماده تهییج پذیری و تحرک پذیری ضعیفی را نشان دادند و این در حالی بود که افرادی که به این یون پاسخ نداده بودند بعد از تیمار با این ماده تهییج پذیری بسیار بالایی را نشان دادند. این یافته ها نشان نمی دهد که چرا لیتیوم در مورد برخی کار می کند و در برخی دیگر خیر، اما می تواند نقطه شروعی برای جست و جوی تفاوت های بین سلول ها باشد. این نورون های دو قطبی می توانند پلت فرمی را برای پاسخ گویی به سایر پرسش های موجود در مورد این بیماری فراهم آورند. این محققین می گویند که اینک ما نورون هایی داریم که تحریک پذیری متفاوتی را نشان می دهند و می توانیم از آن ها برای غربالگری بهتر داروها استفاده کنیم. برای مثال، اگر یک داروی جدید بتواند تحریک پذیری را در سطوح سلولی معکوس کند می تواند برای درمان اختلالات دو قطبی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/