به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، سال گذشته پروفسور سوزان دایمکی در مدرسه پزشکی دانشگاه هاروارد، زیرگروهی از نورون های سروتونرژیک را در موش ها شناسایی کرد که به نظر می رسد این نورون ها، گروهی خاص از نورون های سروتونرژیک هستند که زمانی که میزان دی اکسید کربن در بدن بالا می رود، نرخ تنفس را افزایش می دهند. اینک محققین گامی را به سمت شناسایی این نورون های سروتونرژیک در سطح مولکولی برداشته اند. آنها اخیرا در مطالعه ای در ژورنال Neuron گزارش کرده اند که این نورون های سروتونرژیک در سطح مولکولی دارای حداقل شش زیرنوع هستند که الگوهای بیان ژنی متفاوتی در مورد صدها ژن دارند. در بسیاری از موارد این زیرنوع ها رفتارهایی مختلفی را در بدن تنظیم می کنند. با استفاده از مجموعه ای از آزمایشات، محققین دریافتند که این زیرنوع ها از نظر رده های تکوینی شان، پراکنش آناتومیکی، ترکیب گیرنده ها روی سطح سلول و ویژگی های الکتریکی شان متنوع هستند. با توجه به درک این تفاوت ها می توان به این سوال پاسخ داد چرا و چگونه این سلول های سروتونرژیک و مولکول های خاص آن ها در شرایطی مانند درد، خواب، تنگی نفس و نگرانی ها دخیل هستند. مهم تر این که آن ها نشان داده اند که بیان ژنی و عملکرد نورون های سروتونرژیک تنها به جایگاه آن ها در ساقه مغز بستگی ندارد و می تواند به اجداد سلولی آن هاطی تکوین مغز نیز بستگی داشته باشد. در واقع فنوتیپ های مولکولی این نورون ها کاملا به منشا تکوینی آن ها بستگی دارد. این محققین می گویند که داده های بدست آمده از این مطالعه در مورد انسان نیز صادق است زیرا سیستم عصبی سروتونرژیک منطقه ای شدیدا حفاظت شده در مغز است و در نتیجه می تواند شرایط یکسانی در مغز گونه های مهره دار داشته باشد.

پایان مطلب/