به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، زخم های ترمیم نشدنی و مزمن یکی از معضلات بزرگ در زمینه دیابت است که فقط در آمریکا سالانه بیش از 70000 بیمار دیابتی را ناچار به قطع عضو می کند. دلیل این مقاومت به درمان در زخم های دیابتی به خوبی درک نشده است و متاسفانه داروها و ترکیباتی که بتوانند در این زمینه کمک کننده باشند نیز محدود هستند. محققین در دانشگاه نوتردام پیش از این دریافته بودند که دو آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز به نام های MMP-8‌و MMP-9 را در زخم های موش های دیابتی شناسایی کرده بودند. آن ها پیشنهاد کردند که این آنزیم ها احتمالا در پاسخ بدن به فرایند ترمیم زخم دخالت دارند. زمانی که آن ها از مهارکننده MMP-9 به نام   ND-322 استفاده کردند مشاهد کردند که فرایند ترمیم زخم درموش دیابتی تسریع شد. اما در این مطالعه جدید آن ها مهار کننده بهتری را برای MMP-9 معرفی کرده اند که ND-336‌ نام دارد. مهارکننده ND-336 در مقایسه با مهارکننده ND-322 بیش از شش برابر قوی تر است و مهار گزینشی آن نیز برای MMP-9 در برابر MMP-8 بیش از 50 برابر تخصصی تر است. نتایج نشان داده است که تیمار زخم های دیابتی با ND-336 به دلیل ویژگی های ذکر شده بسیار سریع تر از زمان تیمار با ND-322 اتفاق می افتد. هم چنین یافته های این مطالعه نشان می دهد که به کار بردن MMP-8 و هم چنین ترکیب MMP-8 و مهارکننده ND-336 می تواند سرعت ترمیم زخم های دیابتی را چندین برابر افزایش دهد.

پایان مطلب/