به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطالعه نشان داده است که زمانی که تومورهای پوستی متحمل پرتودرمانی می شوند، سلول های ایمنی ویژه به پوست به نام سلول های لانگرهانس فعال می شوند. این سلول های لانگرهانس به طور منحصربفردی آسیب وارد شده به DNA‌در نتیجه پرتودرمانی را ترمیم می کنند و موجب مقاومت سلول های سرطانی به پرتودرمانی می شوند. بلوک کردن توانایی سلول های لانگرهانسی برای ترمیم DNA خودشان بعد از پرتودرمانی موجب می شود که این سلول ها بمیرند و در نتیجه پاسخ ایمنی شکل نمی گیرد که موجب حفاظت تومورهای پوستی شود. این مطالعه پیشنهاد می کند که ترکیب پرتودرمانی با داروهایی که پاسخ ایمنی را مهار می کنند می تواند موجب موثرتر شدن پرتودرمانی شوند. بررسی نتایج این مطالعه روی مدل موشی نیز یافته ها را تایید کرد و از طرف دیگر نشان داد که چنین فرایندی می تواند در سراسر بدن اتفاق بیافتد، برای مثال، سلول های مشابه سلول های لانگرهانسی در بدن به نام سلول های دندریتی وجود دارند که می توانند در پاسخ به استرس پرتودرمانی، موجب بقای تومورها شوند. محققین دریافته اند که زمانی که پوست در معرض پرتودرمانی قرار می گیرد، سلول های لانگرهانسی به گره های لنفی مجاور مهاجرت کرده و با سایر سلول های ایمنی ارتباط برقرار می کنند و جمعیتی از سلول های T‌تنظیمی را برنامه ریزی می کنند که پاسخ ایمنی را تعدیل می کنند. این سلول هایT تنظیمی مجددا به تومور آسیب دیده مهاجرت کرده و از سلول های توموری در برابر سیستم ایمنی مراقبت می کنند. هر درمانی که بتواند نفوذ توموری سلول های T تنظیمی و تولید این سلول ها را مهار کند(مانند ایمنی درمانی) می تواند نتایج پرتودرمانی را بهبود ببخشد و جان بیماران را نجات دهد.

پایان مطلب/