به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، ایمپلنت های ارتوپدی به شکل پیچ، میله و صفحات فلزی معمولا برای نگه داشتن استخوان شکسته در وضعیت مناسب و به منظور بهبود بهتر به کار می روند. اغلب برای گذاشتن این ایمپلنت ها نیاز به یک جراحی و برای برداشتن آن ها نیز نیاز به یک جراحی دیگر است. جایگزینی که برای این ایمپلنت ها می تواند وجود داشته باشد، ایمپلنت های زیست تخریب پذیر است. به همین دلیل محققین به فکر استفاده از ایمپلنت های منیزیومی افتادند. زیرا منیزیوم در بدن انسان به راحتی تجزیه می شود.

در این مطالعه جدید محققین براین باورند که در تلاشی که برای تولید آلیاژ زیست تخریب پذیر و رشد بافت استخوانی جدید داشته اند، توانسته اند دریابند که چگونه ایمپلنت های آلیاژ منیزیومی با بافت استخوانی پیرامونش در سطح مولکولی برهمکنش می دهد. مطالعات قبلی این تیم نشان داده است که چگونه مخلوطی از نسبت های خاص منیزیوم، کلسیم و روی می تواند ایمپلنتی محکم را تولید کند که با گذشت زمان تجزیه می شود. یون های روی و کلسیم برای پیشبرد تشکیل و بازآرایی استخوانی مناسب هستند. در این مطالعه جدید هم آن ها از این ایمپلنت برای 53 بیمار دچار شکستگی استخوانی استفاده کردند و استخوان پیرامون این ایمپلنت را در سطوح ماکرو، میکرو و نانو مورد بررسی قرار دادند. تصاویر میکروسکوپ الکترونی نشان داد که جایگاه هایی که استخوان جدید تشکیل شده است نتیجه تجزیه ایمپلنت بوده است که سیستم تشکیل استخوانی ذاتی بدن را القا کرده است. در واقع تجزیه آهسته و پیوسته این ایمپلنت استخوانی با سرعت مناسب موجب شده است که همزمان با ناپدید شدن ایمپلنت در اثر تجزیه شدن، استخوان جدیدی نیز شکل گیرد. اینک، یک سال بعد از استفاده از این ایمپلنت برای 53 بیمار، هیچ کدام از آن ها متحمل دردهای مربوط به تجزیه شدن ایمپلنت نشده اند. این مطالعه روشی جدید و امیدوار کننده را برای طراحی ایمپلنت های ارتوپدی ارائه می دهد که نه تنها به طور ایمن زیست تخریب می شوند بلکه فرایند رشد استخوان را نیز پیش می برند.

پایان مطلب/