به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، مطالعه روی بیماری های عصبی مانند پارکینسون، به مدل های جانوری و رده های سلول های عصبی نامیرا وابسته است زیرا سیستم عصبی مرکزی بیماران به راحتی قابل دسترس نیست و نمونه برداری از آن ها خطرناک و تهاجمی است. سلول های بنیادی عصبی موجود می تواند به دلیل بیولوژی نزدیک شان، جایگزین مناسبی برای موارد گفته شده باشند. با این حال، به دلیل حافظه اپی ژنتیک سلول های iPSCs، آماده سازی موثر سلول های بنیادی عصبی نیازمند سلول های iPSC است که معمولا از فیبروبلاست های بیوپسی های پوستی بیماران بدست می آیند که خود با خون ریزی، اسکار و عفونت همراه است. اما محققین ژاپنی راه حل دیگری را ارائه کرده اند. سلول هایT‌ می تواند به طور غیر تهاجمی بدست آید و به سادگی ذخیره و به طور موثر بازبرنامه ریزی شوند و در نتیجه منبع ایده آلی برای iPSCهای خاص بیمار باشند. اما به نظر می رسد که منشا سلولی، روی تمایز نهایی این iPSCها تاثیر گذار است. سلول های T، نوعی از لنفوسیت ها یا سلول های سفید خونی هستند و محققین تنها تعداد اندکی سلول  عصبی از iPSCهای مشتق از سلول هایT‌ در محیط های کشت استاندارد بدست آورده اند. برای تحریک تمایز به سلول های عصبی، محققین سعی کردند که iPSCها را به طور مستقیم به سلول های بنیادی عصبی و به صورت نوروسفیر تبدیل کنند(به جای استفاده از اجسام جنینی). با استفاده از این پروتکل، iPSCهای مشتق از سلول هایT‌ همانند iPSCهای مشتق از فیبروبلاست ها، به طور موثری به سلول های عصبی تمایز یافتند. نوروسفیرهای تولید شده از iPSCهای مشتق از سلول هایT‌ به نورون ها و بافت های عصبی متعددی تمایز یافتند که با مقادیر تولید شده بوسیله iPSCهای مشتق از فیبروبلاست ها مشابه بود. علاوه براین، محققین ثابت کردند که iPSCهای مشتق از سلول هایT‌ در بیمارانی که از بیماری پارکینسون جوانی(PARK2) رنج می برند، فنوتیپ میتوکندریایی مختل شده ای را نشان می دهند( همانند آن چه در مورد iPSCهای مشتق از فیبروبلاست ها گزارش شده است). این شواهد قویا نشان می دهد که iPSCهای مشتق از سلول هایT‌ مشتق از سلول های T‌می توانند به عنوان مدلی برای بیماری های عصبی با استفاده از پروتکل تمایزی جدید، مورد استفاده قرار گیرند.

پایان مطلب/