به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه جدید محققین در مدرسه پزشکی Keck  از بازسازی استخوان آرواره گورخرماهی استفاده کرده اند تا نشان دهند فرایندهای مورد نیاز برای تکوین جنینی لزومای طی بازسازی بخش های آسیب دیده بدن مانند استخوان های شکسته استفاده نمی شوند.

آن ها می گویند که یافته های جالب آن ها که تا حدی چالش بر انگیز است نشان می دهد که غضروف برای ترمیم آسیب های استخوانی با ضخامت کامل حیاتی است. با درک چگونگی تولید این غضروف تولید کننده استخوان در مدل گورخرماهی، محققین امیدوارند که راهی را برای ایجاد بافت غضروفی منحصربفرد بیشتر در بیماران پیدا کنند.

زمانی که استخوان انسانی می شکند، مقداری کالوس غضروفی محدود شکل می گیرد که بوسیله استخوان جایگزین می شود و می تواند تنها فواصل استخوانی کوچک را به هم وصل کند. اما محققین دریافته اند که در گورخرماهی این کالوس غضروفی به تکثیر ادامه می دهد و فواصل استخوانی بسیار بزرگ را نیز به هم وصل می کند و به نحو قابل توجهی در آسیب های استخوانی وسیع، این غضروف به استخوان تبدیل می شود.

سطح استخوان ها پوشش نازکی از سلول های بنیادی دارد که به حفظ توده استخوانی در سراسر بدن کمک می کند. محققین در مدرسه پزشکی Keck دریافته اند که ژنی به نام ایندین هج هاگ(ihha) مسئول اکی دادن به سلول های بنیادی برای شیفت کردن از استخوان زایی به غضروف زایی برای ترمیم استخوان های شکسته است. گورخرماهی فاقد این ژن قادر به تولید غضروف در پاسخ به آسیب استخوانی نیست. این مطالعه پیشنهاد می کند که حداقل در ترمیم های با مقیاس وسیع(شکستگی های استخوانی بزرگ)، تحریک سلول های بنیادی برای ایجاد نوع خاصی از غضروف می تواند موثرتر باشد.

پایان مطلب/